Historia Dawną różnorodną grupę psów określanych "spanielami lądowymi" podzielono na dwie grupy, ze względu na wielkość. Te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), gdyż służyły głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników; z momentem wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania. Wygląd Symetryczny, zwarty, nie wysokonożny, o budowie wyraźnie wskazującej na wytrzymałość i zdolność do ciężkiej pracy. Ruch szybki, wydajny i zdecydowany. Temperament Stara, wyraźnie odróżniająca się od innych rasa o czystym pochodzeniu. Pies wesoły, bardzo aktywny i zdecydowany, łagodny, bez śladu agresji czy nerwowości. Tresura Brak danych Ćwiczenia Brak danych Warunki życia Brak danych Funkcje Springer spaniel walijski spełnia następujące funkcje:

Terier walijski jest spokrewniony z Lakeland Terrierem. Z wyglądu przypomina airedale terriera, ale jest to starsza rasa. Prawdopodobnie najstarsza rasa Wysp Brytyjskich. Zanim zaczął pełnić rolę psa do towarzystwa, terier walijski był używany na łowienie gryzoni oraz wypłaszanie lisów z nor.

Przez aktualizacja dnia 18:57 Szkocja, wysunięty najbardziej na północ kraj Wielkiej Brytanii cechują się piękną, dziką przyrodą i surowym klimatem. Hodowla psów w Szkocji była związana głównie z myślistwem i hodowlą owiec, stąd wśród szkockich ras psów spotkamy sporą grupę terierów i owczarków. Psy pochodzące ze Szkocji są krzepkie i przystosowane do surowego klimatu. Część z tych często niezależnych czworonogów zyskało ogromną popularność i pełni rolę psów do towarzystwa, golden retriever, border collie czy West Highland White Terrier. Owczarek szkocki długowłosy ©Shutterstock Collie, bo o nim mowa, jest bodaj najbardziej popularnym ze szkockich owczarków – a wszystko za sprawą słynnej książki Lassie, wróć! oraz stworzonej na jej podstawie serii filmów. Historia rasy jest długa. Zaczyna się prawdopodobnie około XVI wieku, kiedy to na obszarach współczesnej Szkocji występowały psy podobne do owczarka szkockiego długowłosego. Pierwsza oficjalna wystawa, na której pojawiły się collie, odbyła się w 1860 roku. Do Polski owczarek ten przybył dopiero w pierwszej połowie XX wieku. Owczarki szkockie długowłose to duże, wspaniałe psy pasterskie, stróżujące i (obecnie przede wszystkim) do towarzystwa. Są czworonogami bardzo inteligentnymi i zrównoważonymi. Potrzebują bliskości człowieka – źle znoszą samotność. Szybko i chętnie się uczą, mają dużą potrzebę stymulacji fizycznej i umysłowej. Choć w stosunku do bliskich są łagodne i uwielbiają spędzać z nimi czas, wobec obcych zachowują dystans. Maść collie może być śniada, tricolor czarna bądź blue merle (marmurkowa). Umaszczenie śniade merle oraz białe nie jest akceptowane przez FCI. Charakterystyczna dla tej rasy psów długa, bujna sierść wymaga regularnej pielęgnacji. Najsłynniejszym psem tej rasy była bohaterka książki "Lassie, wróć!". Owczarek szkocki krótkowłosy ©Shutterstock Owczarek szkocki krótkowłosy, zwany też po prostu krótkowłosym collie, podobnie jak collie długowłosy jest czworonogiem należącym do grupy psów pasterskich i zaganiających. W odróżnieniu od odmiany długowłosej krótkowłosa jest stosunkowo nowa, bo powstała dopiero w 1873 roku. Owczarek szkocki krótkowłosy tak naprawdę nie różni się niczym od długowłosego – oczywiście poza długością sierści. Cechuje się takim samym charakterem, umaszczeniem, wzrostem (suki od 51 do 56 cm wysokości w kłębie, psy od 56 do 61 cm) i wagą (suki od 18 do 25 kg, psy od 20,5 do 29, 5 kg). Krótkowłosy collie raczej nie jest znany poza granicami Szkocji. Owczarek szetlandzki ©Shutterstock Owczarek szetlandzki to niewielki pies – suki osiągają wysokość 38,5 cm w kłębie, zaś psy do 39,5 cm. Waga tego czworonoga waha się w granicach 5 do 10 kg. Jak najlepiej opisać owczarka szetlandzkiego? Jako „miniaturowego collie długowłosego”, bowiem jest do niego łudząco podobny. I właśnie takie porównania stosowano, co jednak spotkało się z dużym sprzeciwem ze strony miłośników collie długowłosych, bowiem jest to w istocie zupełnie odmienna rasa psa. Owczarek szetlandzki to również pies pasterski i zaganiający. Do Szkocji trafił najprawdopodobniej z Wysp Szetlandzkich (należących do drugiej połowy XV wieku do Norwegii). Na ostateczny wygląd sheltie miało wpływ krzyżowanie z takimi rasami jak pomeranian (szpic miniaturowy) i cavalier king charles spaniel. Sheltie bardzo przywiązuje się do właściciela, jest nieufny wobec obcych. To pies energiczny, potrzebujący codziennej dawki ruchu i zabaw umysłowych. Jest inteligentny, ceni sobie współpracę z człowiekiem i śmiało można zdecydować się na uprawianie z nim różnego rodzaju sportów kynologicznych. West highland white terrier ©Shutterstock West highland white terier jest rasą bardzo popularną w Polsce. Ten krótkonożny terier o śnieżnobiałym umaszczeniu pochodzi od innych szkockich czworonogów – cairn terriera i teriera szkockiego. Pierwotnie rasę wykorzystywano do polowania na szkodniki, lisy oraz wydry. Choć pierwsze wzmianki na temat rasy west highland white terrier pochodzą już z XVII wieku, na oficjalnej wystawie pojawiła się dopiero w 1907 roku w Birmingham. Pomimo tego, że westie uchodzi przede wszystkim za psa rodzinnego i do towarzystwa, tak naprawdę jest wyjątkowo energicznym, odważnym i niestrudzonym czworonogiem. Świetnie odnajdzie się w rodzinie aktywnej, sprawdzi się w rozmaitych sportach kynologicznych, jak np. agility. Rasa ta jest raczej długowieczna, bo dożywa średnio 12-15 lat, ale jest podatna na różnego rodzaju schorzenia, jak choroby oczu i alergie skórne. Ponadto west jest łakomczuchem i szybko może przybrać na wadze, jeśli nie zastanie mu zapewniona zbilansowana dieta. Terier szkocki ©Shutterstock Skoro już jesteśmy przy terierach, nie można nie wspomnieć o takiej rasie jak terier szkocki. Podobnie jak westie jest terierem krótkonożnym, w typie jamnikowatym – zresztą rasy te są ze sobą blisko spokrewnione. Terier szkocki, nazywany też aberdeen terierem, jest starą rasą, ale jej początki nie są dobrze udokumentowane. Pierwsza wystawa, na której wystąpił terier ten, odbyła się w 1859 roku. Oficjalny wzorzec rasy pojawił się niedługo później, w roku 1882. Terier szkocki to pies uparty, odważny i energiczny. Ze względu na to, że należy do psów myśliwskich, cechuje się silnym instynktem łowieckim, który może przejawiać się w pogoni za kotami czy gryzoniami. Przywiązuje się do swojego opiekuna i jest mu niezwykle oddany, natomiast wobec obcych zachowuje dystans. Inne pochodzące ze Szkocji teriery to: cairn terrier, border terrier, skye terrier. Seter szkocki ©Shutterstock Seter szkocki, nazywany też gordonem, należy do grupy wyżłów w typie setera. Pierwsze wzmianki o charakterystycznych czarno-rudych psach pojawiły się już w XVII wieku. Faktyczne początki hodowli datuje się jednak na pierwszą połowę XIX wieku. Obecnie jedyne dopuszczalne umaszczenie gordona to czarna sierść z brązowymi (kasztanowymi) podpalaniami. Dawniej występowały również białe znaczenia, współcześnie niedopuszczalne – poza niewielkim znaczeniem na piersi. Gordon jest psem bardzo przyjaznym, cierpliwym i ufnym. Choć początkowo może zachowywać dystans wobec obcych, szybko się do nich przekonuje. Seter szkocki to świetny myśliwy, bardzo odważny i wytrwały w pracy. Niewiele szczeka, w domu jest czworonogiem bardzo spokojnym i zrównoważonym. Współpraca z rasą tą jest przyjemnością, ponieważ seter szkocki jest psem inteligentnym, chętnym do nauki. Wymaga on jednak doświadczonego przewodnika, który doskonale zna potrzeby rasy. Ważne jest też zapewnienie odpowiedniej dawki stymulacji fizycznej i umysłowej każdego dnia. Chart szkocki i inne szkockie rasy psów Wyżej wymienione to oczywiście nie wszystkie rasy pochodzące ze szkockiej ziemi. Nadal mało popularne, ale zyskujące coraz większe zainteresowanie w Polsce rasy to także chart szkocki, skye terrier oraz cairn terrier. Bardzo charakterystyczny chart szkocki, o szorstkiej, szaro-błękitnej sierści, jest wielkim psem, który osiąga nawet do 76 cm wysokości w kłębie. Należy on do psów raczej cichych, rzadko szczekających. Jest bardzo spokojny i łagodny. Z kolei skye i cairn teriery to psy niewielkie, zachowujące dystans wobec obcych, żywiołowe i oddane opiekunom. Przeczytaj również: Amerykańskie rasy psów Angielskie rasy psów Australijskie rasy psów Chińskie rasy psów Czeskie rasy psów Francuskie rasy psów Hiszpańskie rasy psów Irlandzkie rasy psów Japońskie rasy psów Niemieckie rasy psów Polskie rasy psów

Charty – grupa ras psa. Charakterystyczna dla psów z tej grupy jest aerodynamiczna budowa ciała, umożliwiająca osiąganie dużej prędkości w pogoni za zwierzyną. Podczas pogoni psy te kierują się wzrokiem, a nie węchem. Jest to jeden z najstarszych typów psa. Charty są użytkowane do polowań, jako psy ozdobne oraz wyścigowe.

Na głowie guz potyliczny jest wyraźnie zaznaczony, zaś sama głowa jest owalnego kształtu. Oczy psa (ciemnoorzechowe) są szeroko rozstawione, a kufa kwadratowa. Uszy średnie, zwisające i długie na tyle, że mogą sięgnąć aż do nosa (brązowego lub czarnego). Charakter. Seter irlandzki charakteryzuje się bardzo przyjaznym usposobieniem.

Rasy psów: owczarek szkocki collie Rasy psów: owczarek szkocki collieOwczarek szkocki, czyli collie jest to rasa psa od stuleci hodowana w Szkocji (stąd też nazwa). Jest on najbardziej rozpowszechnioną rasą angielskich psów pasterskich, także ze względu na kultową postać Lassie stworzoną przez merykańskiego pisarza Erica „collie” pochodzi od owiec o czarnych głowach (colleys), których ten pies początkowo na temat owczarka colliePostać psa, którą możemy obserwować dzisiaj, owczarek szkocki zyskał prawdopodobnie dzięki krzyżówce charta rosyjskiego i irlandzkiego irlandzkiChart rosyjskiZ powodu zimnego i surowego klimatu Szkocji posiadł on długą, gęstą sierść, która chroniła go przed zimnem. Owczarek szkocki bardzo szybko i chętnie się uczy, jest szybki, bardzo wytrwały, ma wrodzoną zdolność do pilnowania oraz zaganiania stada. Właśnie dzięki tym cechom, połączonym z miłym, ładnym i imponującym wyglądem, collie stał się bardzo popularny nie tylko wśród środowisk pasterskich, ale także wśród zwykłych ludzi. Bardzo łatwo przywiązuje się on do człowieka, do rodziny, dzieci i wzorowo strzeże szkocki występuje w dwóch odmianach. Oprócz powszechnie znanej wersji długowłosej istnieje również odmiana krótkowłosa, która jest obecnie rzadkością. Jedyną różnicą między dwoma odmianami jest tylko szata, która u krótkowłosego jest mocna, gęsta i koniecznie szkocki collie krótkowłosyGłówne cechy rasyOwczarek szkocki collie jest psem pasterskim, dlatego też jego budowa musi łączyć siłę z tej rasy nie może być zbyt ciężki, by mógł szybko biegać. Obserwując collie od razu zauważymy, że są one połączeniem inteligencji i wdzięku. Ich ruchy są płynne, a futro bardzo obfite, wymagające starannej owczarka collie jest dość płaska, miernie szeroka. Zwęża się ona stopniowo ku oczom. Gdy chcemy ocenić psa powinniśmy zwrócić uwagę na jego wielkość. Pysk nie może być płaski, słaby lub bardzo spiczasty. Bez względu na umaszczenie nos powinien być collie powinien ważyć około 20 do 29 kilogramów, natomiast suki 18 do 25 kilogramów. Wzrost mierzony w kłębie u psa wynosi od 56 do 61 cm, a u suki 51 do 56 owczarka collie powinna być bardzo gęsta, a tak zwane włosy pokrywy powinny być szorstkie w dotyku. Podszycie włosa jest zaś miękkie i bardzo zwarte. Cechą charakterystyczną tej rasy jest bardo obfita grzywa i kołnierz. Pysk i uszy są natomiast krótko owłosione, tak samo jak obszar poniżej stawu skokowego. Ogon collie jest zawsze puchaty, z długim u collie jest posiadanie jedwabistego, miękkiego lub falistego owłosienia.

Terier irlandzki przez lata nazywany był „czerwonym diabłem”. W istocie jest to pies bardzo charakterny, energiczny i odważny. Dobrze prowadzony, nie powinien sprawiać jednak dużych problemów. Opiekun powinien być świadomy jego potrzeb i umiejętnie je zaspokajać. Pozostawiony sam sobie może stać się nadmiernie zaczepny, a nawet agresywny. Raczej nie jest to rasa polecana niedoświadczonym przewodnikom. Sprawdź, czy sprostasz jego potrzebom. Podstawowe informacje Wyglądwzrost psa – 46-52 cm, waga psa – 11-17 kgwzrost suczki – 45-48 cm, waga suczki – 12-20 kgUmaszczenierudopszeniczne, pszeniczne, rudeCharakterotwarte na ludzi, sympatyczne, relatywnie łagodneDługość życia13-15 lat Terier irlandzki to pies średniej wielkości, którego wysokość w kłębie wynosi około 46 centymetrów. Wzorzec zakłada jednakową miarę dla obydwu płci. Praktyka jednak pokazuje, że psy mieszczą się zazwyczaj w wymiarach 46-52 centymetrów, a suczki 45-48 centymetrów. Podana we wzorcu waga również nie zawsze odzwierciedla rzeczywistość. Według niej psy powinny ważyć 12,2 kilograma, a suki 11,4 kilograma. Zazwyczaj zwierzęta te bywają dużo cięższe. Suki dochodzą nawet do 17 kilogramów, a psy mogą ważyć od 13 do nawet 20. Wzrok przyciąga charakterystyczna głowa teriera irlandzkiego. Jest długa i wąska, a linie czaszki i kufy przebiegają równolegle. Uszy są nieduże, trójkątne i złamane powyżej głowy. Sylwetka psa jest zwarta i wpisana w prostokąt. Umaszczenie i okrywa teriera irlandzkiego Szata teriera irlandzkiego jest dwuwarstwowa. Pod szorstkim włosem okrywowym znajduje się gęsty podszerstek. Sierść dobrze przylega do ciała, a włos jest nieco dłuższy na łapach i kufie. Dopuszczalne umaszczenia to: rudopszeniczne;pszeniczne;ruda. Wzorzec dopuszcza białą plamkę na piersi, jednak nie powinna ona być duża. Charakter teriera irlandzkiego Terier irlandzki w swojej ojczyźnie był bardzo dobrze znany. Nie zawsze jednak wiązało się to z dobrą opinią, o czym świadczy ludowe określenie „rudy diabeł”. Na szczęście współczesne psy tej rasy nie mają wiele wspólnego z przodkami. Lata wysiłków hodowlanych doprowadziły do tego, że teriery irlandzkie są psami otwartymi na ludzi, sympatycznymi i relatywnie łagodnymi. Osobowość i aktywność teriera irlandzkiego Zanim zdecydujesz się na zakup tego psa, pamiętaj, że ciągle masz do czynienia z terierem. Chociaż irlandczyk jest miły w obejściu i ma dosyć dużą cierpliwość do dzieci, nadal drzemie w nim istota żywiołowa i pełna indywidualizmu. Opinie o terierze irlandzkim wyraźnie wskazują, że jest to bystry pies, który kocha ruch. Ma doskonałą kondycję i jest świetnym sportowcem. Nie można go pozbawić aktywności, ponieważ bardzo szybko zamieni się to we frustrację, która poskutkuje przekopanym ogródkiem i zniszczonymi meblami. Terier irlandzki – szkolenie Terier irlandzki jest psem inteligentnym i bardzo wszechstronnym. Równie chętnie wybierany jest zarówno przez myśliwych, jak i przez fanów psich sportów. W przypadku tych ostatnich doskonale poradzi sobie zarówno we frisbee, jak i agility, obedience czy tańcu z psem. Pomimo dużej inteligencji pies tej rasy może nie być szczególnie łatwym obiektem szkolenia. Tak jak każdy terier, szybko się nudzi i ma naturę indywidualisty. Przy odrobinie cierpliwości, konsekwencji i przy pomocy metod pozytywnych z pewnością trening posłuszeństwa da dobre wyniki. Terier irlandzki – stosunek do innych zwierząt Terier irlandzki bywa zaczepny w stosunku do innych psów. Warto mieć tego świadomość i już od szczeniaka pracować nad normalizowaniem kontaktów z innymi przedstawicielami tego samego gatunku. W tej kwestii kluczowy jest okres socjalizacji, który u każdego szczeniaka, niezależnie od rasy, rozgrywa się między trzecim a dwunastym tygodniem życia. Wówczas trzeba aranżować spotkania teriera z innymi psami; godne polecenia są także zajęcia w psim przedszkolu. Skłonności do zaczepiania innych psów można przepracować. Nie da się jednak ukryć, że terier irlandzki nie daje sobie w kaszę dmuchać. Nie odpuści żadnej zaczepki ze strony innego psa, a sprowokowany – będzie walczył do upadłego. Odwagą i walecznością nie ustępuje bowiem największym rasom psów obronnych. Terier irlandzki – zdrowie Teriery irlandzkie to bardzo odporne i zdrowe zwierzęta. Ich hodowcy z dumą podkreślają, że niemal wszystkie choroby genetyczne udało się z tej rasy wyeliminować. Jeszcze kilka dekad temu teriery te cierpiały na rogowacenie opuszek palców i kamicę moczową. Obecnie problemy z opuszkami prawie nie występują, a prowadząca do kamicy cystynuria zdarza się niezwykle rzadko. Oczywiście mowa tu terierach irlandzkich pochodzących z dobrych hodowli, zarejestrowanych w ZKwP. W przypadku psa kupionego z niepewnego źródła nie mamy żadnego wpływu na to, jakie będzie jego zdrowie oraz, w jakich warunkach żyli jego rodzice. Terier irlandzki – pielęgnacja Pielęgnacja przedstawicieli rasy teriera irlandzkiego zazwyczaj nie przysparza żadnych kłopotów. Psy te nie linieją, co jest szczególnie wygodne dla osób nielubiących sierści leżącej w każdej części domu. Warto jednak pamiętać, że martwa sierść nie wypada, więc blokuje zdrowy wzrost nowej. Właśnie dlatego mniej więcej co trzy-cztery miesiące należy psa wytrymować. Można zrobić to samodzielnie lub skorzystać z pomocy profesjonalnego groomera. Raz w tygodniu warto także wyczesać psa. Poprawia to ukrwienie skóry i wpływa pozytywnie na wygląd szaty. Jeżeli regularnie poddasz swojego irlandczyka trymowaniu, praktycznie nie będzie mowy o linieniu. Terier irlandzki – hodowla Terier irlandzki nie należy do szczególnie popularnych w naszym kraju ras. Wprawdzie pod patronatem Związku Kynologicznego w Polsce działa kilka hodowli, jednak bardzo często na szczeniaki trzeba trochę poczekać. Pamiętaj, aby korzystać wyłącznie z usług hodowli, które działają pod patronatem ZKwP i wystawiają rodowody FCI. W ten sposób uzyskujesz szczeniaka, który jest zgodny ze wzorcem rasy zarówno pod kątem wyglądu, jak i charakteru. Rodowodowe teriery irlandzkie uchodzą za jedne z najbardziej zdrowych ras. W przypadku psa z pseudohodowli nie jest to jednak wcale takie oczywiste. Terier irlandzki – cena Jeśli interesuje cię zakup szczeniaka teriera irlandzkiego, cena wynosi aktualnie około 3,5 tysiąca złotych. Pamiętaj jednak, że jest to jedynie mocno uśredniona, orientacyjna kwota, która w praktyce może odbiegać od tej, jaką poda ci hodowca. Wiele zależy bowiem od czynników takich, jak przodkowie szczeniaka, renoma hodowli czy zgodność ze wzorcem rasy. Kwestie finansowe zawsze ustalaj bezpośrednio z hodowcą. Terier irlandzki – historia rasy Teriery irlandzkie pochodzą z hrabstwa Cork w Irlandii, które znajduje się na południu wyspy, tuż przy Morzu Celtyckim. Jest to jedna z najstarszych lokalnych ras. Historycy kynologii uważają, że to właśnie od niego pochodził nieistniejący już terier staroangielski, a także równoległe rasy, takie jak terier walijski czy tan terrier. Oficjalne wiadomości o rasie terierów irlandzkich pochodzą jednak dopiero w XIX wieku. Pierwsza wystawa, na jakiej pokazano tę rasę, odbyła się w Dublinie w 1875 roku. Wówczas jeszcze osobniki były bardzo niewyrównane. Dominowały różne owłosienia i maści. Ostatecznie postawiono na kolor rudy, który był bardzo bliski Irlandczykom. Rozwój rasy teriera irlandzkiego Klub zrzeszający miłośników rasy powstał w 1879 roku. Dokładnie rok później ukończono prace nad pierwszym wzorcem. Co ciekawe, wzorzec, który obecnie obowiązuje w FCI, jest niemal niezmienioną kopią dziewiętnastowiecznego standardu. Opinie o terierze irlandzkim potwierdzają, że pies ten dosyć znacząco różni się od innych terierów, szczególnie tych angielskich. Jest to konsekwencja pewnych historycznych zaszłości między Irlandczykami a Anglikami. Hodowcy z Zielonej Wyspy dążyli do tego, aby ich narodowy terier był inny, a nawet lepszy od psów z Brytanii. Uzyskano doskonałego i wszechstronnego psa użytkowego, który na dodatek zachwycał piękną i elegancką sylwetką. Szczyt popularności teriera irlandzkiego przypada na przełom wieków XIX i XX. Wówczas hodowli było najwięcej, a za pochodzące z nich psy trzeba było zapłacić duże kwoty. Popularność ta z czasem wyhamowała, a w hodowlach rozpoczęły się różnego rodzaju eksperymenty. Dążono między innymi do tego, aby terierowi przypisać jak najwięcej cech wilczarza irlandzkiego. Tych prób z czasem zaniechano, jednak psy te nigdy już nie odzyskały swojej dawnej popularności. Terier irlandzki współcześnie Obecnie zainteresowanie tymi psami na całym świecie utrzymuje się na równym poziomie. Teriery irlandzkie mają swoich miłośników, jednak rasa uchodzi za dosyć rzadką. Być może dlatego spokojne i nierozchwiane nadmierną popularnością prace hodowlane pozwoliły na stworzenie psa niezwykle odpornego, zdrowego i długowiecznego. Także charakter terierów irlandzkich jest wyjątkowo przystępny jak na tę grupę psów. W Polsce terier irlandzki pojawił się w dwudziestoleciu międzywojennym. Był i pozostaje do dzisiaj rasą rzadką, zarezerwowaną raczej dla pasjonatów. Terier irlandzki – dla kogo? Kto będzie odpowiednim opiekunem dla teriera irlandzkiego? Przede wszystkim osoba, która rozumie konieczność szkolenia i pracy z psami tej grupy. Irlandczyk jest wprawdzie stosunkowo łagodny i sympatyczny, jednak nadal pozostaje walecznym uparciuchem. Nie wolno zaniechać szkolenia z posłuszeństwa ani socjalizacji, szczególnie tej z innymi psami. Terier irlandzki jako pies pracujący Terier irlandzki dobrze odnajdzie się w domu miłośnika psich sportów. To bardzo wszechstronny zwierzak, który dobrze poradzi sobie w różnych dyscyplinach. Sport będzie zresztą doskonałym sposobem na zagospodarowanie jego nieskończonych pokładów energii. Sprawdzi się lepiej dla aktywnej rodziny niż dla miłośników leżenia na kanapie przed telewizorem. Doskonale poradzi sobie też jako stróż. Zostawianie teriera samego na wiele godzin w ogródku nie jest jednak dobrym pomysłem. Pozbawiony nowych bodźców z nudów zapewne przekopie ci wszystkie rabatki. Traktowanie go jako psa stróżującego ma więc sens, jednak tylko wtedy, kiedy zapewnimy terierowi irlandzkiemu dużo aktywnej zabawy i spacerów. Terier irlandzki jako pies rodzinny Terier irlandzki dobrze sprawdzi się jako pies rodzinny. W przeciwieństwie do foksterierów czy wielu innych psów z tej grupy, ma dużo cierpliwości do dzieci i zazwyczaj bardzo dobrze się z nimi dogaduje. Przywiązuje się do rodziny i jest dla niej bardzo wiernym i empatycznym towarzyszem. Pies tej rasy świetnie czuje się w na otwartych przestrzeniach, jednak warto pamiętać, że ma bardzo silnie rozwinięty instynkt łowiecki. Jeżeli pies jeszcze na sto procent nie opanował przywołania, na spacery powinien wychodzić na bardzo długiej lince. Terier irlandzki – ciekawostki Terier irlandzki stał się bohaterem jednej z książek Jacka Londona – „Jerry z Wysp”. Rudy kolor sierści został szybko zaakceptowany ze względu na to, że Irlandczycy również często bywali rudzi. Terier irlandzki był pierwszą rasą, u której zakazano przycinania uszu. Terier irlandzki to sympatyczny i żywiołowy pies, w którym drzemie jednak wybuchowy temperament. Być może współczesne psy tej rasy nie zasłużyły na miano rudych diabłów, jednak ich mocny charakter wymaga szkolenia i dobrej socjalizacji. Jeżeli je otrzymają, będą doskonałymi psami dla aktywnej rodziny. Popularne imiona dla psa rasy terier irlandzki Popularne imiona dla psa rasy terier irlandzki to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela.

Pochodzenie Irish water spaniel jest bez wątpienia rasą irlandzką, jednak jej korzenie nie są dokładnie znane. Podejrzewa się, że pochodzi od innych spanieli, choć mało je przypomina. Bardziej prawdopodobne wydaje się pokrewieństwo z takimi rasami jak pudel, curly-coated retriever i portugalski pies wodny. Psy tej rasy pojawiły się w hodowli Justina McCarthy z Dublina a jego pies o imieniu Boatswain, urodzony w 1834 roku, został uznany za protoplastę rasy. McCarthy nie pozostawił niestety żadnych ksiąg hodowlanych, nie ma więc możliwości ustalenia w jaki sposób doszło do jej powstania. Ponieważ przodkowie McCarthy’ego walczyli we Francji, gdzie już wtedy istniały psy dowodne, uzasadnione wydaje się przypuszczenie, że kilka z nich przywieziono do Irlandii, gdzie skrzyżowane z miejscowymi psami irlandzkimi lub angielskimi, stały się przodkami irlandzkiego spaniela wodnego. W latach trzydziestych ubiegłego wieku irlandzkie spaniele wodne stały się bardzo popularne, wkrótce jednak ustąpiły miejsca retrieverom, równie cenionym pod względem użytkowym, a mniej kłopotliwym w pielęgnacji. Obecnie rasa ta jest najbardziej popularna w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych. W Polsce pierwszy irlandzki spaniel wodny pojawił się dopiero w 2007 roku a rok później sprowadzono suczkę. Wygląd Irlandzki spaniel wodny to największy pies ze wszystkich spanieli, który w dodatku wcale nie jest do nich podobny. Jest mocno zbudowany, na pierwszy rzut oka bardziej przypomina pudla niż spaniela. Ma stosunkowo dużą głowę z wyraźnie zaznaczonym stopem, potężną, długą kufą, silnymi szczękami i dużym brązowym nosem. Oczy niewielkie, ciemne, szeroko i skośnie osadzone, otwarte w czasie pracy pod wodą. Uszy typowe dla spanieli, długie, nisko osadzone, przylegające do policzków, pokryte długimi, skręconymi frędzlami. Szyja dość długa, gładka, z krótszym owłosieniem, które na przedpiersiu tworzy charakterystyczny plastron w kształcie litery V. Klatka piersiowa głęboka i dość szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Grzbiet krótki i szeroki, zad długi i mocny. Ogon nisko osadzony, niezbyt długi, grubszy u nasady, zwężający się ku końcowi, owłosiony na 1/3 długości od nasady. Kończyny przednie proste, równoległe, tylne o mocnych udach i niskich stawach skokowych, dobrze kątowane. Łapy duże, okrągłe, obficie porośnięte sierścią i połączone ułatwiającą pływanie błoną pławną. Wysokość w kłębie: psy 53 - 59 cm, suki 51 - 56 cm. Masa ciała: psy 25 - 29,5 kg, suki 20,2 - 26 kg. Charakter, usposobienie Irlandzki spaniel wodny to znakomity pies myśliwski, który bezbłędnie wyszukuje i aportuje ptaki. Szczególnie przydatny do polowania na dzikie kaczki. Jest odważny i inteligentny, szybko się uczy. Lubi zabawy, jest czujny, wesoły, zawsze pełen chęci do działania. Wymaga dużo ruchu, uwielbia pływać, doskonale nurkuje. Prawidłowo prowadzony może być bardzo miłym i wiernym psem rodzinnym. Bywa nieufny w stosunku do obcych, co powoduje, że dobrze sprawdza się w roli stróża. Nie jest agresywny, nie atakuje, ale niezawodnie uprzedza o pojawieniu się intruza. Ze względu na doskonały węch jest wykorzystywany do wykrywania narkotyków i materiałów wybuchowych. Szata Irish water spaniel ma bardzo oryginalną sierść, tworzącą gęste, ciasno skręcone loczki. Na całym ciele średniej długości, jego włos jest wyraźnie dłuższy na nogach i głowie. Nad oczami tworzy charakterystyczną grzywkę, na uszach długie loki. Na kufie sierść jest przylegająca i gładka, podobnie na ogonie, co tworzy tzw. szczurzy ogon. Na całym ciele u nasady sierść jest natłuszczona, co zapewnia psu doskonałą ochronę termiczną podczas pracy w lodowatej nieraz wodzie. Dzięki temu jest nieprzemakalna, nie wchłania wody i nie pozwala jej przeniknąć do skóry. Umaszczenie zawsze jednolite, ciemno brązowe. Białe znaczenia i końcówki włosów nie są akceptowane. Irlandzkie spaniele dowodne nie linieją, co ma znaczenie dla osób uczulonych na psią sierść. Ich owłosienie wymaga regularnej pielęgnacji, bo zatrzymuje się w nim wszystko, co można znaleźć w róźnego rodzaju zbiornikach wodnych. Jeśli po pływaniu sierść nie zostanie odpowiednio szybko wyczesana i spłukana czystą wodą może sie stać źródłem niemiłego zapachu. Więcej na temat pielęgnacji irish water spaniea i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj Zdrowie Irlandzki spaniel wodny jest psem odpornym i zdrowym. Bardzo rzadko zdarzają się przypadki dysplazji i wwinięcia powieki. Jedynym problemem są długie, przylegające, słabo wentylowane uszy, które wymagają bardzo systematycznej kontroli i w razie potrzeby czyszczenia. Pies ma doskonały apetyt, trzeba więc uważać, żeby nie dopuścić do nadwagi. Do kogo pasuje ten pies ? Irlandzki spaniel wodny to przede wszystkim doskonały pies myśliwski. Mówi się, że ma inteligencję pudla, węch setera i pasję łowiecką spaniela. Nie przeszkadza mu to być jednocześnie bardzo miłym psem rodzinnym, zwłaszcza, jeśli jego właściciele mają zwyczaj spędzać dużo czasu nad jeziorem. Łatwo adaptuje się do każdych warunków, potrzebuje bliskości człowieka, w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca. Potrzebuje dość dużo ruchu, można go szkolić, choć w młodzieńczym wieku bywa dość niesforny i uparty. Dlatego też wymaga spokojnego, ale stanowczego przewodnika. Lubi urozmaicone ćwiczenia, różnego rodzaju psie sporty, a nade wszystko aportowanie. Jest doskonałym towarzyszem dla dzieci, nie wchodzi w konflikty z innymi zwierzętami domowymi. Jego sierść zazwyczaj nie wywołuje uczulenia.. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + odporny na złe warunki atmosferyczne + znakomity pływak + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, łatwo się uczy - bywa niezależny - sierść ma charakterystyczny zapach Ciekawostki Irlandzki spaniel wodny jest pierwszym psem myśliwskim, który w Ameryce wygrał konkurs posłuszeństwa. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 124 / / GB IRLANDZKI SPANIEL WODNY (Irish Water Spaniel) Wersja polska: kwiecień 2011 POCHODZENIE : Irlandia. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Irlandzki spaniel wodny łątwo daje się ułożyć do rozmaitych sposobów polowania z bronią palną; potrafi wystawiać, i doskonale aportuje z gęstego poszycia. Cechy tej rasy czynią ją szczególnie przydatną do polowania na ptactwo wodne. KLASYFIKACJA : Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne. Sekcja 3 Psy wodne. Obowiązują próby pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Pochodzenie rasy pozostaje niejasne; na ogół przyjmuje się, że spaniel wodny powstał z psów, wywodzących sie z Persji, które do Irlandii trafiły poprzez Hiszpanię. Pierwsza pochodząca z Irlandii wzmianka o “psach wodnych do polowania na wodne ptactwo” datowana jest na początek XVII wieku – stąd wiadomo, że psy o nieprzemakalnej sierści znane były tam jeszcze przed wynalezieniem dubeltówki. Nie wiadomo także, skąd wzięła się szczególna cecha irlandzkich spanieli wodnych, a mianowicie częściowo nieowłosiony („szczurzy”) ogon. Takiego ogona nie ma żadna inna rasa, można więc przypuszczać, że irlandzki spaniel powstał w Irlandii bez udziału innych ras. W drugiej połowie XIX wieku stał się popularnym psem wystawowym; klub rasy utworzono w roku 1890. WRAŻENIE OGÓLNE : Bystry, ładnie i mocno zbudowany, zwarty i krępy. ZACHOWANIE / TEMPERAMENT : Dumny, łączy wielką inteligencję i wytrzymałość z pewnością siebie i pasją , siłą i oddaniem. Dobry pies rodzinny z poczuciem humoru, wobec obcych zachowuje się z rezerwą. GŁOWA : Czaszka i cała głowa duże. MÓZGOCZASZKA : Czaszka: Mocno wysklepiona, dobrej długości i szerokości, pojemna. Na głowie czub, utworzony z luźnych, długich loków, opadających między oczami, a nie tworzących sterczącą na wszystkie strony perukę. Stop : Płynny. TRZEWIOCZASZKA : Zupełnie gładka, tylko na spodniej stronie żuchwy niewielka broda. Nos : Duży, dobrze rozwinięty, barwy ciemno wątrobianej. Kufa : Długa, mocna, w obrysie raczej kanciasta. Uzębienie: Mocne, równomiernie rozstawione, zgryz nożycowy. Oczy : Stosunkowo małe, kształtu migdała, ciemno bursztynowe lub ciemno orzechowe, o nadzwyczaj inteligentnym wyrazie. Uszy: Bardzo długie, płatowate, nisko osadzone, wiszące dość blisko policzków, porośnięte długimi, skręconymi lokami. SZYJA : Dość długa, mocna, łukowata wygięta, dzięki czemu głowa noszona jest wysoko nad grzbietem, mocno osadzona na łopatkach. TUŁÓW: Dobrze rozbudowany, proporcjonalny, a przy tym beczkowaty skutkiem mocnego wysklepienia żeber, mocny i dobrze umięśniony. Grzbiet : Krótki, szeroki i równy, dobrze związany. Lędźwie : Głębokie i szerokie. Klatka piersiowa : Głęboka, nie bardzo szeroka ani okrągła, ale o znacznym obwodzie za łopatkami skutkiem mocno wysklepionych żeber. Dobrze ożebrowana na całej długości. OGON : Kształtny, mocny, u nasady gruby – tam na długości cm do 10 cm pokryty krótkimi lokami – stopniowo zwęża się ku zaostrzonemu końcowi. Na tyle długi, by sięgał stawu skokowego, noszony prosto, mniej więcej w linii grzbietu. KOŃCZYNY KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki : Bardzo mocne, skośnie ustawione. Kończyny : Proste, o mocnym kośćcu, łokieć znajduje się w linii, poprowadzonej od kłębu do podłoża. KOŃCZYNY TYLNE : Bardzo mocne. Kolano : Dobrze kątowane. Staw skokowy : Niski. ŁAPA: Duża, mało zwarta i okrągła, dobrze porośnięta włosem, tak na, jak i między palcami, ale włos nie powinien być przesadnie długi. CHODY: Ruch bardzo charakterystyczny dla tej rasy, skutkiem beczkowatej klatki piersiowej jest toczący. SZATA SIERŚĆ : Gęste, zwarte i szorstkie w dotyku pierścienie, w żadnym razie nie wełniste, z natury natłuszczone. Na górnej stronie i bokach szyi sierść podobna do tej, która porasta tułów, natomiast spód szyi gładki – krótki włos ułożony w kształt litery V od żuchwy do mostka. Na przednich nogach włos obfity, nieco krótszy na ich przednich stronach. Poniżej stawu skokowego włos krótki po przedniej stronie, długi po tylnej. MAŚĆ : Głęboko nasycona, wątrobiana z czerwonawym odcieniem. Biel na klatce piersiowej niepożądana. WIELKOŚĆ : Psy: 53 – 59cm Suki: 51 - 56cm WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa. - Białe znaczenia na klatce piersiowej. - Mało nasycona maść. - Jasne oczy. - Sierść wełnista. - Długi włos na przedniej stronie śródstopia. - Wyraźnie długi, piórowaty włos na przednich stronach przednich nóg. - Płaskie łapy. - Długa sierść na mostku. - Długa sierść na części twarzowej głowy.. - Biel na łapach. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub wyraźna lękliwość. - Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło:

Psy tej rasy są prawdopodobnie największymi przedstawicielami swojego gatunku. Masywny zwierzak, z długą i wąską kufą, zakończoną czarną truflą. Przy pierwszym spotkaniu, ich wygląd może jednocześnie wpędzić nas w zachwyt i przerażenie. Jedno jest pewne – podczas spaceru z Wilczarzem Irlandzkim, możemy śmiało chodzić nawet po najniebezpieczniejszych miejscach. Zaliczany jest do chartów. Został wyhodowany w celu polowań na dużą zwierzynę, taką jak jelenie i wilki. Jego demoniczny wygląd przypomina nam mroczne filmy i opowieści o wilkołakach. W przypadku tej rasy psów idealnie pasuje znane wszystkim powiedzenie: „nie oceniaj nikogo po wyglądzie” – pies ten cechuje się niemal samymi pozytywami. Zapraszam do zapoznania się z charakterystyką tego psiego giganta. Charakter Pomimo swojej ogromnej postury i groźnego wyglądu, Wilczarz Irlandzki ma bardzo łagodne usposobienie. Spokojny i wrażliwy, cierpliwy wobec dzieci. Najlepiej czują się w domu pełnym ludzi. Niesamowicie oddany i przywiązany do właściciela, przez co bardzo długo pamięta wyrządzone mu krzywdy, nawet te najmniejsze. Tolerancyjny wobec innych zwierząt. Jako, że zaliczany jest do chartów, ma bardzo dobrze rozwinięty instynkt myśliwski. Bardzo posłuszny, wychowanie i tresura nie powinny sprawić żadnych problemów. Budowa Chociaż tytuł największego psa na świecie należy do Doga Niemieckiego, to Wilczarz Irlandzki znajduję się w ścisłej czołówce olbrzymów. Duża muskulatura nie kłóci się ze smukłą sylwetką charta. Masywną głowę zdobią ciemne oczy i małe, trochę oklapnięte i nieco zawinięte uszy. Pomimo wyjątkowo dużych gabarytów, jego ruchy są bardzo lekkie. U psów średnia wysokość dochodzi do 90 cm, a u suk do 85 cm. Masą może równać się z kilkunastoletnim dzieckiem – psy 54 kg, suki 40 kg. Szorstka szata o sztywnych włosach. Najczęściej spotykane umaszczenie to szare, jednak można spotkać cętkowane, stalowoszare, czarne, czerwone, białe lub pszeniczne. Pielęgnacja Opisywany psiak nie jest typem rasy psów, która wymaga wyjątkowo dokładnej i czasochłonnej pielęgnacji. Wilczarz Irlandzki potrzebuje wyczesywania około dwóch razy w tygodniu. Doskonale sprawdzą się przy tym produkty marki TRIXIE – trymer i zgrzebło. Ze względu na to, że obumarła sierść nie wypada samoistnie, należy ją usunąć poprzez trymowanie. Psiaki tej rasy lubią być czesane, więc nie należy spodziewać się żadnych problemów, podczas krótkich zabiegów pielęgnacyjnych. Pies ten znakomicie nada się na ulubieńca domowników. Jestem pewien, że jego charakter i wygląd w szczególności spodobają się dzieciom. Szczerze mówiąc (a raczej pisząc), zawsze chciałem być właścicielem Wilczarza, jednak los obdarzył mnie dwoma Cavalierami, które łącznie ważą tyle co cztery łapy ogromnego charta 🙂

Historia Wiadomo dziś, że Celtowie z kontynentu Europejskiego mieli charty prawdopodobnie pochodzące od chartów, których pierwsze wizerunki spotykamy na egipskich malowidłach. Podobnie jak ich kontynentalni współplemieńcy, irlandzcy Celtowie interesowali się hodowlą chartów dużych rozmiarów. Prawdopodobnie ich psy były jeszcze większe niż psy starszej odmiany. Duże charty irlandzkie mogły mieć gładki lub szorstki włos, ale później przeważał już włos szorstki, być może ze względu na irlandzki klimat. Pierwsze pisemne świadectwo istnienia tych psów to notatki rzymskiego konsula z 391 roku naszej ery, a więc były one znane już w pierwszych wieku. Wówczas to Setanta nadał im nazwę „Cu-Chulainn” (Pies z Culan). We wzmiankach o ucieczce do Szkocji Uisneach'ów (1-szy wiek) znajdziemy informację, że zabrali ze sobą 150 takich psów. Charty irlandzkie niewątpliwie dały początek chartom szkockim. Ary chartów irlandzkich stanowiły cenne prezenty, którymi obdarowywano królewskie rodziny europejskie, skandynawskie i inne, od Średniowiecza do XVII wieku. Wysyłano je do Anglii, Hiszpanii, Francji, Szwecji, Danii, Persji, Indii i Polski. Zmiana nazwy na wilczarza miała miejsce prawdopodobnie w XV wieku, w okresie kiedy każde księstwo musiało utrzymywać 24 wilczarze do ochrony chłopskich stad dziesiątkowanych przez wilki. W 1652 roku pod rządami Cromwella wprowadzono zakaz wywożenia wilczarzy, co przyczyniło się do zachowania ich liczebności jeszcze przez pewien czas. Jednak w efekcie wytępienia wilków i wciąż istniejącego popytu za granicą, stopniowo zmniejszała się liczebność wilczarzy, aż do ich prawie całkowitego wyginięcia pod koniec XIX wieku. Dzięki rodzącemu się szacunkowi dla tradycji narodowych zawdzięczamy odnowienie zainteresowania się tą rasą. Aby ustalić typ rasy musiała być ona hodowana w dość bliskim pokrewieństwie, ale uzyskanym osobnikom rasa zawdzięcza swój renesans. Irlandzki Kennel Club w kwietniu 1879 otworzył klasę dla tej rasy na swoich wystawach, a w 1885 roku utworzony został Klub Wilczarza Irlandzkiego. Obecnie chart irlandzki odzyskał część sławy, którą cieszył się w Średniowieczu i budzi coraz większe zainteresowanie jako żywy symbol kultury irlandzkiej i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Chart irlandzki, jagnię w domu, a lew na polowaniu, hodowany jest w dużej liczbie także poza Irlandią. Wygląd Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne i aktywne. Głowa i szyja są wysoko noszone. Ogon noszony jest lekko zagięty na Twardy i szorstki na tułowiu, kończynach i głowie, szczególnie szorstki (drutowaty) i długi nad oczami i pod żuchwą. Umaszczenie: Uznane umaszczenia to: szare, pręgowane, czerwone, czarne, czysto białe, płowe lub wszystkie inne maści występujące u deerhounda. Temperament Brak danych Tresura Rasa ta jest wymagająca pod względem odchowu szczeniąt i ich utrzymania. Ćwiczenia Brak danych Warunki życia Mimo swoich rozmiarów chętniej będzie przebywał w domu ze swoją rodziną niż na zewnątrz, ale staje się wtedy nieaktywny. Dlatego trzeba mu zapewnić dostęp do dużego ogrodu. Funkcje

Charakter setera irlandzkiego. Seter irlandzki to łagodny pies myśliwski o dobrych instynktach, ale wymagający szkolenia do pracy w polu. Jego delikatny, zrównoważony temperament czyni zeń potencjalnie świetnego psa rodzinnego. Szczególnie nadaje się dla osób aktywnych, gotowych na długie wędrówki i spędzanie czasu na łonie natury. Pies myśliwski to grupa ras, które cieszą się w dzisiejszych czasach powodzeniem nie tylko u osób, które na co dzień polują. Wiele z nich to zwierzęta, które świetnie sprawdzają się jako towarzysze domu i rodziny. Należy jednak bardzo liczyć się z ich instynktem myśliwskim i sprostać specyficznym potrzebom. Podpowiadamy, jakie są rasy psów myśliwskich, jaki jest ich podział i na którego warto się zdecydować. Pies myśliwski – na czym polega jego praca? Rasy psów gończych to jedne z najstarszych zwierząt towarzyszących człowiekowi. Polowania w towarzystwie psów praktykowano bowiem jeszcze przed wynalezieniem broni palnej. Obecnie te rasy nie są wykorzystywane wyłącznie przez myśliwych. Towarzyszą także rodzinom i innym miłośnikom psów. Ich opiekunowie powinni jednak wiedzieć, że niezależnie od rasy i rozmiaru, zwierzęta te posiadają bardzo silny instynkt łowiecki. Na polowaniach nawet współczesne psiaki wykonują specyficzną pracę, która często zwana jest przez specjalistów pracą z wiatrem. Wykorzystując wiatr górny, pies jest w stanie wpaść na trop zwierzyny i wskazać je w linii prostej. Z kolei wykorzystywanie wiatru dolnego pozwala odnaleźć zwierzynę po jej śladach. W ten sposób pracują tylko nieliczne rasy gończe, między innymi posokowce. Pies myśliwski to grupa ras, która dzieli się ze względu na ich funkcje na polowaniu oraz typ łowiska, na którym pracują. Na polach najlepiej sprawdza się mały pies myśliwski, który wykazuje się dużą szybkością. W lasach wykorzystywane są psy, które pracują z dolnym wiatrem, a na łowiskach wodnych zwierzęta specjalnie do tego przystosowane. Powinny one mieć nieprzemakalną sierść i chętnie pracować w wodzie. Pies myśliwski to grupa, która dzieli się na sześć grup w zależności od tego, jakie funkcje pełnią na polowaniu. Są to: aportery;psy gończe;norowce;dzikarze;wyżły;posokowce. Rasy psów myśliwskich – podział według roli Rasy psów myśliwskich kształtowane były w zależności od tego, jaką funkcję pies miał pełnić na polowaniu. Hodowcy tworzyli je pod kątem cech charakterologicznych oraz fizycznych. Niektóre z nich są bardzo wszechstronne, inne przygotowano wyłącznie do konkretnych rodzajów pracy. Jeżeli szukasz psa myśliwskiego, powinieneś zastanowić się jaka rasa będzie dla ciebie najbardziej odpowiednia. Niezależnie od tego, czy planujesz zabierać psa na polowanie, czy jedynie pracować z nim w warunkach domowych, powinieneś mieć świadomość cech fizycznych i charakterologicznych danej rasy. Poniżej znajdziesz charakterystykę poszczególnych grup psów myśliwskich wraz ze spisem ras, które je reprezentują. Aporter – myśliwski pies, który donosi postrzałki Aporter to obecnie najczęściej wybierany myśliwski pies. Zazwyczaj były one kształtowane do polowania na ptaki lub niewielkie zwierzęta i takie właśnie zdobycze miały przynosić pod nogi myśliwego. Bardzo ważną umiejętnością aporterów jest podejmowanie zwierzyny i przenoszenie jej w taki sposób, aby w żaden sposób nie uszkodzić jej ciała. Rasy, które należą do tej grupy, zazwyczaj są bardzo wytrwałe i odporne. Dodatkowo mają one ogromną potrzebę przebywania z człowiekiem. Są wierne i bardzo uczuciowe, co w połączeniu z dużą odpornością predestynuje je do pracy funkcyjnej – na przykład w ratownictwie. Zazwyczaj są także doskonałymi psami do towarzystwa. Rasa psa myśliwskiego aportera, to na przykład cocker spaniel;golden retriever;chesapeake bay retriever;labrador retriever. Gończe – psy myśliwskie do pogoni Rasy psów gończych, jak sama nazwa wskazuje, udają się w pościg za zwierzyną i, wokalizując, naprowadzają na jej lokalizację myśliwego. Właśnie dlatego psy zaliczane do tej grupy uchodzą za dosyć szczekliwe. Charakteryzują się także niezwykle dobrym węchem. Bardzo często psy gończe mają stosunkowo długie i zwisające uszy. Wbrew pozorom nie jest to przypadek! Długie uszy podczas tropienia zwierzyny „zagarniają” zapach z ziemi i przenoszą go bliżej nosa. Rasy psów myśliwskich gończych to między innymi: basset;bloodhound;foxhound angielski;ogar polski;gończy polski;harrier. Dzikarz – pies myśliwski na grubego zwierza Dzikarze, jak nazwa wskazuje, to psy, które zostały ukształtowane w celu polowania na dziki. Są to zwierzęta, które cechuje bardzo duża odwaga oraz pewnego rodzaju brawura. Muszą być także uparte i nieustępliwe, ponieważ mierzą się z bardzo silnym przeciwnikiem. Osaczają go i atakują aż do momentu, kiedy zwierzyną nie zajmie się myśliwy. Rasy zaliczane do dzikarzy to: beagle;łajka wschodniosyberyjska;terier szkocki;terier irlandzki;terier walijski;jamnik. Posokowce – lokalizująca rasa psów myśliwskich Psy należące do grupy posokowców miały bardzo konkretne zadanie – zlokalizować zabitą zwierzynę i wskazać myśliwemu drogę do niej. Ich praca polegała na podążaniu za śladami krwi oraz innymi znakami pozostawionymi przez ranne zwierzę. Chociaż zadania posokowców są z pozoru bardzo ograniczone, to jednak niezwykle istotne. Myśliwi pracujący bez tych psów mają o wiele większe problemy ze zlokalizowaniem ustrzelonej zwierzyny w gęstych lasach. Wpływa to nie tylko na mniejszą efektywność polowania, ale także na dłuższy czas umierania postrzelonego zwierzęcia. Rasa psów myśliwskich należących do posowkowców to: posokowiec bawarski;posokowiec hanowerski;gończy alpejski. Norowiec – kąpiący pies myśliwski Norowcami określa się psy, których zadaniem jest polowanie na zwierzęta na co dzień ukrywające się w norach. Są to przede wszystkim lisy i borsuki. Pies myśliwski ma za zadanie wypłoszenie zwierzyny ze swojej kryjówki. Bardzo często są to więc rasy, które na co dzień bardzo lubią kopać i na spacerach wykopują imponujące nory. Zwykle mają one także bardzo krótkie kończyny. Do norowców zaliczamy takie rasy jak: foksteriery;jack russell terriery;jamniki;jagdteriery;teriery walijskie. Wyżeł – wszechstronny pies myśliwski Wyżły uchodzą za najbardziej wszechstronne psy myśliwskie. Łączą w sobie cechy wielu innych grup tych zwierząt. Świetnie tropią zwierzynę i bardzo sprawnie ją aportują oraz wskazują jej lokalizację. Do tego ostatniego wyżły wykorzystują tak zwaną stójkę, czyli pozycję z podniesioną łapą i nosem wycelowanym w stronę tropionego zwierzęcia. Istotne jest to, że wyżły to jedne z niewielu ras, które mają tę pozycję zapisaną w genach. Większość ras myśliwskich musi ją sobie wyćwiczyć. Wyżły to grupa rozmaitych ras. Spośród nich wybrać możesz: wyżła weimarskiego;wyżła niemieckiego;wyżła szorstkowłosego;pointera;spaniela francuskiego;spaniela pikardyjskiego;setera irlandzkiego;setera angielskiego;setera szkockiego. Myśliwskie psy w domu – jak sprostać ich potrzebom? Wiele osób zastanawia się, czy rasy psów myśliwskich nadają się do trzymania w domu w charakterze towarzyszy. Odpowiedź, tak jak to zwykle bywa, brzmi: to zależy. Istnieje wiele ras, które w hodowlach kształtowane są w taki sposób, aby doskonale sprawdzać się w roli psów towarzyszących, a nawet stróżujących. Jednak warto pamiętać, że niektóre z nich – takie jak na przykład jagdterier, to psy typowo użytkowe, które zazwyczaj trafiają wyłącznie w ręce myśliwych. Psy myśliwskie – rasy, które sprawdzą się w domu Duża większość ras myśliwskich doskonale sprawdzi się w odpowiedzialnym domu, w którym ich potrzeby zostaną zaspokojone. Bardzo przyjazne i sympatyczne względem ludzi rasy to między innymi: cocker spaniel;beagle;jamnik;springer spaniel angielski;seter irlandzki;seter angielski;golden retriever;labrador retriever;wyżeł weimarski. Pies na polowania – jak z nim pracować? Każdy pies rasy myśliwskiej lub gończej posiada instynkt łowiecki. U różnych ras jest on rozwinięty w bardzo różnym stopniu. Ponieważ rasy psów myśliwskich są bardzo różnorodne, różnią się od siebie zarówno cechami fizycznymi, jak i charakterem. Mimo wszystko istnieje pewien schemat szkolenia, który wspólny jest dla wszystkich tych psów. Pozwala to na pełne zaspokojenie ich potrzeb. U wszystkich psów myśliwskich niezwykle istotne jest wypracowanie przywołania awaryjnego. Psy te potrzebują dużej aktywności fizycznej na otwartej przestrzeni. Jednocześnie ich instynkt łowiecki sprawia, że odruchowo podążają za uciekającą zwierzyną. Niekoniecznie musi być to lis albo wiewiórka. Pies może udać się w pościg za kotem sąsiadów, foliową torbą, rowerem czy biegającą po lesie osobą. Właśnie dlatego musi odruchowo i bezwzględnie przybiegać na przywołanie awaryjne. W przeciwnym razie jego bezpieczeństwo będzie zagrożone. W warunkach miejskich warto zawsze trzymać psa na smyczy. W przeciwnym razie może w bardzo łatwy sposób podążyć za rowerem, czy samochodem i wybiec na ulicę. Ważne jest także to, aby ogród czy teren były zabezpieczone wysokim płotem. W przeciwnym razie pies może wyskoczyć. Rasy myśliwskie niejednokrotnie mają bowiem tendencję do uciekania i zwiedzania okolicy na własną rękę. Szkolenie powinno rozpoczynać się wcześnie i być połączone z odpowiednią socjalizacją. Szukaj dobrej hodowli, w której psy już od wczesnego szczenięctwa spotykają się z różnymi bodźcami, które będą towarzyszyły im w przyszłym życiu. Dzięki dobrej socjalizacji psy myśliwskie mogą mieszkać w jednym domu z mniejszymi zwierzętami. Pamiętaj jednak, że w przypadku ras, które mają bardzo silnie rozwinięty instynkt łowiecki, nawet dobrze znany kot czy domowy królik mogą jawić się jako zwierzyna. Wszystkie polecenia i komendy powinny być przez psa wykonywane konsekwentnie i za każdym razem. Szkolenie powinno odbywać się metodami pozytywnymi. Psy myśliwskie potrzebują bardzo dużo aktywności fizycznej. Oczywiście jamnik będzie wymagał krótszych spacerów niż wyżeł weimarski, jednak powinny one być równie aktywne i zróżnicowane. Warto sięgać po różnego rodzaju gry węchowe, szarpanie czy kreatywne zabawki. Rasy psów myśliwskich są bardzo chętnie wybierane nie tylko przez osoby, które regularnie polują. Rasy te są bardzo różnorodne i z łatwością znajdziesz taką, która najbardziej pasuje do twojego stylu życia i osobowości. Pamiętaj jednak, że ta grupa zwierzaków ma szczególne wymagania i zdecydowanie nie nadaje się na psy kanapowe. Charakterystyczne dla psa rasy szkocki terier jest to, że ma szpiczaste uszy i długą sierść na pysku. Przypomina to brodę z wąsami. Brwi również są długie, przez co terier szkocki ma bardzo specyficzny wygląd. Najczęściej występuje w wersji czarnej, ale zdarzają się też psy o umaszczeniu pszenicznym lub nawet osobniki pręgowane. Irlandzkie rasy psów, których jest dziewięć, to rasy absolutnie wyjątkowe, które warto bliżej poznać. Pochodzące z Irlandii setery, charty, spaniele i teriery doceniane są w wielu miejscach na świecie za swój niesamowity charakter i użytkowość, choć w Polsce nie należą one jeszcze do najpopularniejszych. Co należy o nich wiedzieć? Kto jest dobrym kandydatem na opiekuna irlandzkiego czworonoga?Przez aktualizacja dnia 18:58 Irlandzkie czworonogi Irlandzkie rasy psów nie są jeszcze bardzo popularne w Polsce, ale są piękne i cechują się niezwykłym charakterem, dlatego warto poznać bliżej kilka z nich. Choć Irandia jest nazywana Zieloną Wyspą - spokojnie – Irlandczycy nie mają zielonych psów! Wilczarz irlandzki Mimo swoich słusznych rozmiarów, wilczarz irlandzki to spokojny i łagdony pies©Shutterstock Wilczarz irlandzki, zwany też chartem irlandzkim, to słusznych rozmiarów czworonóg, który osiąga nawet do 80 cm w kłębie (suki są mniejsze od psów) i waży 40-55 kg. To bardzo stara rasa, której przodkowie żyli na obszarze Irlandii jeszcze przed naszą erą – potwierdzają to wykopaliska archeologiczne. Wilczarze irlandzkie są dumnymi psami o smukłej sylwetce. Dopuszczalne są różne kolory ich umaszczenia (poza zielonym;)), włos jest szorstki w dotyku i sztywny. Ten potężny pies – choć robi niemałe wrażenie – tak naprawdę jest bardzo spokojnym, zrównoważonym, łagodnym i bardzo rodzinnym czworonogiem. W ramach ciekawostki warto dodać, że piękna figura charta irlandzkiego znajduje się w katedrze Świętego Patryka w Dublinie! Irlandzki spaniel dowodny Jak sama nazwa wskazuje, irlandzki spaniel dowodny uwielbia pływać. ©Shutterstock Jak sama nazwa to sugeruje, pies tej rasy kocha wodę i świetnie sobie w niej radzi. Jego sierść jest naturalnie natłuszczona, przez co wykazuje właściwości wodoodporne. Ma wyjątkowo interesujący, purpurowo-brązowy kolor (zgodnie z wzorcem „wątrobiana z czerwonawym odcieniem”). Twórca rasy nie zdradził nikomu, jakie jest jej pochodzenie, jedna z hipotez głosi natomiast, że irlandzki spaniel dowodny mógł powstać z krzyżówki pudla bądź portugalskiego psa dowodnego ze spanielem irlandzkim. Inne teorie mówią, że rasa mogła powstać bez udziału ras „z zewnątrz”. Tak czy inaczej irlandzki spaniel dowodny jest psem dużym (wysokość w kłębie do 60 cm, waga do 30 kg), niezwykle inteligentnym i wytrzymałym. Psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów, natomiast w stosunku do obcych zwyczajowo zachowują rezerwę. Seter irlandzki Choć obecnie rasa ta kojarzona jest z charakterystyczną czerwoną szatą, dawniej występowały setery irlandzkie o różnym umaszczeniu, również całkowicie białe i biało-czarne.©Shutterstock Seter irlandzki należy do grupy wyżłów. Jest wysokim (do 70 cm w kłębie) i smukłym (waga do 35 kg) psem. Pierwotnie stworzony jako pies myśliwski, obecnie pełni też rolę czworonoga rodzinnego. Jest bardzo inteligentny i energiczny, dlatego wymaga aktywnego i konsekwentnego przewodnika. Mocno przywiązuje się do opiekuna i jest w stosunku do niego bardzo lojalny. Seter irlandzki wywodzi się prawdopodobnie ze skrzyżowania irlandzkiego spaniela wodnego (opisanego powyżej) z pointerierem, seterem angielskim i springer spanielem. Choć obecnie rasa ta kojarzona jest z charakterystyczną czerwoną szatą (i tylko ta jest dopuszczalna wedle wzorca), dawniej występowały również setery irlandzkie o różnym umaszczeniu, nawet całkowicie białe i biało-czarne. Pozostałe irlandzkie rasy to: kerry beagle - rasa ta nie jest oficjalnie uznana przez FCI, choć ma bardzo stary rodowód, bo stworzono ją w XVI wieku. Od samego początku istnienia wykorzystywana jest do polowań, głównie na drobną zwierzynę oraz ptactwo. Kerry beagle to pies chętny do współpracy z człowiekiem, przyjaźnie nastawiony i energiczny. Przedstawiciel tej rasy cechuje się średnimi rozmiarami. Osiąga wagę od 20 do 27 kg i mierzy przeciętnie od 56 do 66 cm w kłębie; kerry blue terrier - pomimo tego, że jest to bardzo stara rasa, pierwsze wzmianki na jej temat pojawiają się dopiero w połowie XIX wieku. Są to wszechstronne psy, które wykorzystywane były zarówno jako szczurołapy i stróże. Ponadto powolano z nimi na wydry. Obecnie w kraju swego pochodzenia pełnią rolę psów policyjnych oraz psich terapeutów. Są to psy średnie, ważące około 15-18 kg i mierzące około 45-48 cm. Warto wiedzieć, że szczeniaki rodzą się z czarną szatą, która dopiero później nabiera typowego dla rasy niebiesko-szarego koloru; seter irlandzki czerwono-biały - jest bliskim kuzynem setera irlandzkiego, ale jest od niego nieco mniejszy i cechuje się mocniejszą budową. Nie jest on tak popularny poza Irlandią jak seter irlandzki charakteryzujący się piękną mahoniową sierścią. FCI uznało setera czerwono-białego jako odrębną rasę dopiero w roku 1989; terier irlandzki - jest zwinnym i żywiołowym psem myśliwskim. Choć w stosunku do ludzi pozostaje czworonogiem bardzo przyjaznym, nie można powiedzieć, że ma bardzo łagodne usposobienie, bowiem może wdawać się w bójki z innymi psami. Jest to pies średniej wielkości ważący około 11-13 kg (suki są mniejsze i lżejsze). Jego umaszczenie może przybierać różne odcienie czerwieni. Kufa teriera irlandzkiego ozdobiona jest charakterystyczną brodą; irish glen of imaal terrier - jest to najmłodsza rasa terierów irlandzkich uznana przez FCI. Ten wytrzymały i bardzo wesoły pies pierwotnie był wykorzystywany do polowania na borsuki i lisy. To czworonóg niezwykle odważny, pomimo swoich niewielkich rozmiarów, więc może pełnić rolę stróża. Rasa cechuje się dużą inteligencją i chęcią do zabawy, co warto wykorzystać podczas szkolenia; irish soft coated wheaten terrier (terrier pszeniczny) to czuły, wesoły i bystry pies, który nie znosi samotności i uwielbia pieszczoty. Jest nieco mniej uparty w porównaniu z innymi terierami. Jak widać na powyższych przykładach, irlandzkie rasy psów są wspaniałymi czworonogami, które mogą stać się doskonałymi towarzyszami codzienności. Wymają jednak opiekunów aktywnych, kreatywnych, konsekwentnych i jednocześnie łagodnych. Wówczas można z nimi stworzyć najlepszy możliwy duet! Rasa ta jest dozwolona dla alergików na sierść psa. Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się, jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm, na bokach i po obu bokach szyi 1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości.

Rasy Psów Rasa psów wg FCI: Aportery, płochacze i psy dowodne Nie udało się znaleźć wrócić później. Codziennie dodawane są nowe Psy, zapraszamy jutro lub jeszcze dziś.

Terier walijski jest spokrewniony z Lakeland Terrierem. Z wyglądu przypomina airedale terriera, ale jest to starsza rasa. Prawdopodobnie najstarsza rasa Wysp Brytyjskich. Zanim zaczął pełnić rolę psa do towarzystwa, terier walijski był używany na łowienie gryzoni oraz wypłaszanie lisów z nor. Współcześnie także się sprawdza jako

Zdrowie rasy wilczarz irlandzkiWilczarze irlandzkie są dość odporną i wytrzymałą rasą. Znacznie lepiej znoszą chłód, mróz czy wilgoć niż duże upały. Latem należy chronić je przed przegrzaniem, a spacery i treningi najlepiej odbywać wcześnie rano lub późnym rasy wilczarz irlandzki mają skłonności do kilku schorzeń wrodzonych. Do najczęściej spotykanych należy kardiomiopatia rozstrzeniowa – choroba prowadzącą do rozszerzenia lewej lub obydwu komór mięśnia sercowego i osłabieniu jego kurczliwości, przez co serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi potrzebnej do prawidłowego funkcjonowania irlandzki narażony jest także na cohorbę o nazwie osteosarcoma (kostniakomięsak) – złośliwy, pierwotny nowotwór tkanki kostnej. Zespolenie wrotne PSS (inaczej liver shunt – zespolenie wątrobowe) – ujawnia się zazwyczaj zaraz po urodzeniu, podłożem są nieprawidłowe połączenia naczyniowe w wątrobie, na skutek czego krew omija całkowicie lub częściowo ten narząd i nie jest oczyszczana z toksyn, co prowadzi do zatrucia organizmu i śmierci rasie wilczarz irlandzki zdarza się także postępujący zanik siatkówki (PRA), epilepsja idiopatyczna i choroba von Willebranda, polegająca na zaburzeniu krzepnięcia schorzenia trapiące wilczarze to rozszerzenie i skręt żołądka, dysplazja stawów biodrowych (niekiedy łokciowych), osteodystrofia przerostowa (gnilec kości) – pojawia się w okresie intensywnego wzrostu między 2. a 8. miesiącem życia, osteochondroza, (odwarstwiająca martwica chrzęstno-kostna).Niekiedy u psów rasy wilczarz irlandzki zdarza się zapalenie płuc wymagające natychmiastowego leczenia, ponieważ u psa tej rasy choroba ta wiąże się z bezpośrednim zagrożeniem życia. Wilczarz może cierpieć na paraliż szczenięcy, achalazję przełyku i zespół Wobblera (zespół chwiejności).ŻywienieWilczarz irlandzki jest psem wymagającym, jeśli chodzi o żywienie. Utrzymanie tego olbrzyma w prawidłowej kondycji wymaga zarezerwowania poważnej kwoty w domowym budżecie. W odchowywaniu szczeniaka ważne jest zapewnienie mu odpowiedniego tempa wzrostu – im wolniej rośnie, tym lepiej (pełny rozwój fizyczny przedstawiciel tej rasy osiąga około trzeciego roku życia). Dieta szczeniaka rasy wilczarz irlandzki nie może więc być zbyt wysokokaloryczna. Jeśli stosujemy gotowe zbilansowane karmy, lepiej wybierzmy takie, które nie zawierają zbóż i soi. Nie należy też wtedy na własną rękę podawać preparatów wapniowych i witaminy można również karmić gotowanym domowym jedzeniem, ale trzeba je uzupełnić suplementami (najlepiej po konsultacji z doświadczonym hodowcą lub lekarzem weterynarii). Wielu właścicieli z powodzeniem stosuje też BARF. Dieta opiera się na surowych kawałkach mięsa z kością i chrząstką, podrobach, jajach, sporadycznie rybach, warzywach i od sposobu żywienia dzienną porcję należy podzielić na co najmniej dwa posiłki i koniecznie zapewnić psu odpoczynek po szata wilczarza składa się z dłuższych i szorstkich włosów okrywowych oraz krótszego, gęstego, miękkiego podszerstka. Chroni ona psa przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, a jednocześnie nie trzyma brudu i jest łatwa w utrzymaniu. Jeśli odpowiednio żywimy pupila, sierść wypada w niewielkim stopniu i bez problemu można ją sprzątnąć z czesania wilczarza irlandzkiego najlepiej posłużą szerokie grabki trymerskie (o rozstawie zębów 2,5-3,5 mm), którymi usuniemy martwy włos, i grzebień z obrotowymi zębami do rozczesywania obfitej brody i delikatniejszych miejsc na ciele. Szczenięta przed wymianą szaty na młodzieżową czeszemy głównie po to, aby przyzwyczaić je do tej czynności, a nie dlatego że wymaga tego ich okrywa rasy wilczarz irlandzki kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach dla psów szorstkowłosych, np. dla terierów. Zbyt częste kąpiele, użycie nieodpowiednich kosmetyków lub zastosowanie ich w nadmiernej ilości może zniszczyć szatę. Nie należy zapominać o kontrolowaniu uszu, zębów i skracaniu pazurów, jeśli zwierzak sam ich nie wystawowego wilczarza powinna uwydatniać szlachetną sylwetkę w typie greyhounda. Efekt osiąga się przez odpowiednie czesanie i trymowanie oraz drobne korygowanie sierści nożyczkami degażówkami. Trymuje się psa za pomocą trymera, grabek trymerskich lub przez wyskubywanie włosów palcami, w zależności od części ciała i ilości sierści. Korektę przeprowadza się na głowie, uszach, szyi, przedpiersiu, górnej i dolnej linii, kończynach, stopach i ogonie. Schludnie powinny wyglądać także okolice miejsc intymnych. W ten sam sposób należy pielęgnować również domowego rasy wilczarz irlandzki prezentujemy na luźnej ringówce (nie podciągamy go do góry, bo traci wówczas pożądane linie) lub łańcuszku typu żmijka i cienkiej smyczy. Powinno się je dopasować kolorystycznie do umaszczenia spacerach z psem rasy wilczarz irlandzki można stosować zwykłe, solidne smycze skórzane lub z taśmy przeznaczone dla ras olbrzymich. Obroże mogą być zwykłe lub zajmą piłki, piszczące maskotki, pluszaki, znakomicie sprawdzi się też pusta plastikowa butelka po wodzie mineralnej. Wszystkie zabawki muszą być na tyle duże, aby wilczarz irlandzki ich nie połknął. Trzeba je wymieniać na większe wraz ze wzrostem szczeniaka i kontrolować pupila podczas zabawy.

Aportery specjalizują się w aportowaniu, czyli przynoszeniu postrzelonej, drobnej zwierzyny – najczęściej zestrzelonych ptaków. W zasadzie, każdy pies ras myśliwskich może aportować. Istnieje jednak grupa, która jest niezrównana w aportowaniu. Mowa tutaj o retrieverach (ang. to retrieve – odzyskiwać, przynosić) które należą

Pochodzenie Przez długi czas w systematyce spanieli panował totalny chaos. W jednym miocie przychodziły na świat rozmaitej wielkości szczenięta. Uznawano, że te najmniejsze to cocker spaniele, średnie to field spaniele a największe to springer spaniele. Dopiero później dokonano podziału w zależności od ich wyglądu i umiejętności łowieckich. Springer spaniel ma obok clumber spaniela historię najdłuższą. Najstarsze pisemne świadectwa istnienia rasy pochodzą z końca XIII wieku. W 1386 roku opisywał je Geoffrey Chaucer, twórca słynnych "Opowieści kanterberyjskich". Zmarły w 1391 roku Gaston Phoebus w swojej książce o polowaniu opisał spaniela "którego włosy głaszcze wiatr". Również inni autorzy zachwycali się umiejętnościami myśliwskimi tych psów, które rzeczywiście były wyjątkowo uniwersalne - wystawiały i aportowały, zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Istnieją dwie rasy, które w nazwie mają słowo „springer”. Są to angielski springer spaniel i walijski springer spaniel. Są ze sobą blisko spokrewnione, choć co do ich pochodzenia nie ma zgodności. Jedni twierdzą, że walijczyk pochodzi od clumber spaniela i springer spaniela angielskiego. Inni uważają, że do powstania rasy przyczynił się wyżeł bretoński, zwany dziś spanielem bretońskim oraz, i tu wszyscy są zgodni, springer spaniel angielski. Jest to możliwe, bo wiele psów myśliwskich do polowania na ptactwo sprowadzono w tym czasie z Francji na Wyspy Brytyjskie, tyle, że nie ma żadnych dowodów, które by to mogły potwierdzić. Springer spaniele: walijski i angielski zawsze się od siebie różniły, ale dopiero w 1901 roku oficjalnie uznano, że są to dwie odrębne rasy. W 1912 roku zatwierdzono wzorzec rasy walijczyka i nadano mu nazwę welsh springer spaniel. Dziś najwięcej springerów walijskich jest w Anglii, sporo ich mieszka również w Holandii, Niemczech, Francji, Danii, krajach półwyspu Skandynawskiego, Belgii, Włoszech oraz u naszych południowych sąsiadów: w Czechach i Słowacji. W Polsce przed II wojną światową hodowlą springerów walijskich oraz angielskich zajmowała się księżna Izabela Radziwiłłowa, ale jej psy nie przetrwały wojennej zawieruchy. Po wojnie pierwszą suczkę sprowadzono dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, trudno przy tym nie wspomnieć o zasługach p. Jolanty Kaweckiej dla powojennej reaktywacji hodowli walijczyków. Obecnie mamy zaledwie cztery czynne hodowle walijskich springer spanieli: Adea, Sedda oraz Umbra Amabilis, które dopracowały się waliczyków na najwyższym, światowym poziomie oraz najmłodsza Ynys Afallon, która właśnie oczekuje na swoje pierwsze szczenięta. Wygląd Walijski springer spaniel jest psem średniej wielkości, masywnym, o typowej dla spanieli sylwetce wpisującej się w prostokąt. Ma silnie umięśniony tułów, głęboką klatkę piersiową, lekko zaokrągloną linię tyłu i nisko osadzony, poziomo noszony ogon. Głowa dość szeroka, z wyraźnym stopem. Walijczyk ma bardziej stożkowatą głowę, bardziej szpiczastą kufę niż springer spaniel angielski, oraz mniejsze i wyżej osadzone uszy. Oczy ciemno-orzechowe z dobrze przylegającą powieką. Zw. Świata 2012 i 2014, Zw Europy’ 2012, Interchampion, multi Champion MARIUSZ S. Umbra Amabili Wysokość w kłębie: psy 43-48 cm, suki 41-46 cm. Masa ciała: psy 16-18 kg, suki 14-16 kg. Charakter, usposobienie Springer spaniele walijskie to przede wszystkim psy myśliwskie, doskonale przystosowane do życia w swojej górzystej ojczyźnie. W miarę jak myślistwo przestawało być sposobem na życie a stało się sportem, coraz częściej zaczęto je hodować jako psy rodzinne. Nie zatraciły jednak swojego instynktu myśliwskiego, jeśli właściciel lubi polować, jego pies będzie doskonałym pomocnikiem, inteligentnym i zrównoważonym. Podstawą tej współpracy jest dobry kontakt i wzajemne porozumienie, bo tylko wtedy pies zgrywa się z przewodnikiem i bezbłędnie odgaduje czego od niego oczekuje. W niektórych krajach, na przykład w Anglii wyróżnia się linie hodowlane z których pochodzą psy typowo użytkowe, które raczej nie trafiają na wystawy i takie, które hodują psy typowo wystawowe. Nie oznacza to, że nie można jednego z drugim pogodzić. W przeciwieństwie do angielskich, hodowcy walijscy nigdy nie rozdzielali psów na linie użytkowe i wystawowe, dzięki czemu springer walijski do dziś pozostał psem wszechstronnym i równie dobrze czuje się na ringu wystawowym jak i na polowaniu. Dlatego też jego właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że nawet w psie, który nigdy nie był na polowaniu może odezwać się instynkt myśliwski. Walijczyk, którego przodkowie potrafili zadusić lisa, może równie dobrze pogonić kota. Na spacerze w ulicznym ruchu pies powinien być zawsze na smyczy, bo nie tylko może pobiec za jakimś zwierzakiem, ale także przestraszyć się czegoś i nagle wyskoczyć na jezdnię. Springer spaniele walijskie nie mają skłonności do dominacji, ponieważ zawsze były pomocnikami myśliwego. Pies tej rasy potrzebuje dobrego, konsekwentnego przewodnika, który by ustalił jego miejsce w rodzinnej hierarchii i pokazał mu czego od niego oczekuje. Są to psy wierne, pełne dobrej woli, ale trzeba je odpowiednio wychować i wyszkolić. Mają bardzo wrażliwą psychikę, wymagają bliskości człowieka i łagodnego traktowania, powinny być doceniane i chwalone. Tylko wtedy mogą się w pełni rozwinąć. Odosobnienie, krzyk i nerwowa atmosfera mogą całkowicie zniszczyć ich psychikę. Springery walijskie i angielskie bardzo się różnią pod względem temperamentu i charakteru. Springer angielski to pies o niespożytej energii, bardzo zbliżony pod względem zachowania do cocker spaniela angielskiego. Jest niezwykle aktywny, cały czas w ruchu, trudno go zmęczyć, uwielbia ruch, aportować może całymi godzinami. Walijczyk bez problemu dostosowuje się do trybu życia swojego opiekuna, jest spokojny kiedy trzeba i aktywny kiedy trzeba. Każda forma spędzania czasu jest dla niego atrakcyjna: to może być jakiś sport, spacer, wykonywanie rozmaitych ćwiczeń, a także wylegiwanie się na kanapie, byle tylko w pobliżu swojego pana. Ale to co waljczyk lubi najbardziej, to oczywiście pływanie. Jest to rasa wyjątkowo silnie ukierunkowana na współpracę z człowiekiem. Wobec innych psów springery walijskie są przyjazne, zgodnie żyją ze swoimi pobratymcami, nie mają tendencji do rządzenia i rywalizacji. Szata Walijski springer spaniel ma dość gęstą, przylegającą, gładką, średniej długości szatę, podszytą krótkim zwartym podszerstkiem, dobrze chroniącą psa przed złymi warunkami atmosferycznymi. W przeciwieństwie do springera angielskiego, walijczyk ma znacznie krótszą sierść, szczególnie na uszach oraz mniej obfite frędzle. Wzorzec dopuszcza tylko jeden rodzaj umaszczenia: białe z lśniącym czerwonawym brązem, przy czym nos może być zarówno czarny jak i brązowy. PL Champion RIGHT ON THE MOMENT Umbra Amabilis / Adea Sierść springer spaniela walijskiego wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie linienia, a po każdym spacerze usunięcia z sierści wplątanych w nią gałązek i plewek. Konieczne jest również zabezpieczenie psa przed pchłami i kleszczami, przejrzenie sierści po powrocie ze spaceru i usunięcie ewentualnych kleszczy, które są niebezpieczne, bo mogą przenosić groźne choroby. Pies wystawowy musi być odpowiednio strzyżony i trymowany. Więcej na temat pielęgnacji sierści walijczyka i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Springer spaniel walijski należy do psów długowiecznych i zdrowych. Z chorób dziedzicznych, bardzo rzadko zdarzają się choroby oczu i jeszcze rzadziej dysplazja stawów biodrowych. Regularnej kontroli wymagają jego długie zwisające, słabo wentylowane uszy, w razie potrzeby trzeba je czyścić i usuwać sierść zarastającą kanał słuchowy. Po kąpieli lub spacerze w czasie deszczowej pogody, trzeba osuszyć wewnętrzną stronę małżowiny usznej miękką szmatką. Ich zaniedbanie może skutkować powstaniem stanu zapalnego o podłożu bakteryjnym lub grzybiczym. Dwa Interchampiony: MARIUSZ S. Umbra Amabilis oraz kilkunastoletni, w doskonałej formie, TARES z Dębowej Równiny Jeśli po buszowaniu w mokrych zaroślach pies wraca całkowicie przemoknięty, trzeba mu szybko osuszyć sierść, bo jest gruba, bardzo długo wysycha i pies może taka eskapadę odchorować. Idealnym wyjściem jest specjalny kombinezon, który pokazujemy przy opisie pielęgnacji. Springery są bardzo podatne na udar. Przy upalnej, słonecznej pogodzie pies powinien mieć ocienione miejsce do odpoczynku a na długi spacer wychodzić dopiero pod wieczór. Szczególną ostrożność trzeba zachować podczas podróży samochodem a już nigdy nie można go zostawić w samochodzie, nawet przy otwartych oknach. Springer spaniel ma wrażliwy żołądek, dlatego też powinien być karmiony regularnie, najlepiej dwa razy dziennie, by niepotrzebnie nie przeciążać żołądka. Żeby uniknąć błędów dietetycznych, wskazane jest karmienie dobrej jakości suchą karmą o wartości energetycznej dostosowanej do wieku i trybu życia. Jako regułę należy przyjąć karmienie psa po spacerze a nie przed wyjściem. Do kogo pasuje ten pies ? Springer walijski jest bardzo miłym psem, który z powodzeniem może pełnić rolę przyjaciela rodziny, choć oczywiście najbardziej wymarzonym dla niego właścicielem jest myśliwy. Może również doskonale żyć bez polowania, pod jednym wszakże warunkiem, że właściciel zapewni mu wystarczającą ilość ruchu. Odpowiednio wybiegany pies jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamienia się w statecznego domownika. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że springerowi nie wystarczy dreptanie u boku właściciela, jest to pies, który koniecznie potrzebuje prawdziwego wybiegu i otwartej przestrzeni. Jak przystało na psa myśliwskiego, springer musi mieć urozmaicone zadania do wykonania, zmuszony do bezczynności, trzymany cały czas w mieszkaniu tyje, nudzi się i staje się uciążliwy. Doskonałym wyjściem są urozmaicone spacery połączone z szukaniem ukrytego przedmiotu, aportowaniem, lub bieganiem razem z właścicielem. Możliwości jest dużo, niektóre z nich opisujemy w zakładce Spacer nie musi być nudny. Osoby, które nie mogą zapewnić psu możliwości swobodnego wybiegania się przynajmniej raz dziennie, powinny zrezygnować z jego posiadania. Najlepszym dla niego miejscem jest dom za miastem z dużym, dobrze ogrodzonym ogrodem. Springer spaniel przywiązuje się do całej rodziny, ale zwykle ustala sobie swoją własną hierarchię. Jest bardzo inteligentny, bezbłędnie rozszyfrowuje na co może sobie pozwolić, kogo musi słuchać, a z kim może podyskutować. Springery są doskonałymi towarzyszami dla dzieci, są w stosunku do nich wyrozumiałe, łagodne, całkowicie pozbawione agresji, a szaleństwa z dziećmi pozwalają im wyładować nadmiar energii. Potrafią się bawić nie robiąc im krzywdy, Problemem może być lęk psa przed samotnością, dlatego najlepszym miejscem dla springera jest rodzina wielopokoleniowa, w której zawsze ktoś zostaje w domu. Nie można go zostawić na dłużej samego, bo może wpaść w panikę i z rozpaczy zdemolować i zabrudzić całe mieszkanie. Z reguły dobrym wyjściem jest drugi pies, ale w tym przypadku nie zawsze to pomaga, bo obydwa są bezgranicznie przywiązane do właścicieli i mogą razem rozpaczać, że zostały bez swojej rodziny. PL Champion, Zw Klubu Pelydryn’s IZADORA BORN IN SWEDEN Springer nie sprawdza się jako stróż, a już zupełnie nie jako obrońca, nie można tego od niego oczekiwać, bo to nie leży w jego naturze. Radośnie wita wszystkich gości i jest przyjaźnie nastawiony do całego świata. Jeśli ktoś miał kiedykolwiek psa agresywnego, którego trzeba było zamykać, gdy pod drzwiami pojawiali się goście z pewnością bardzo to doceni. Nie jest to więc pies dla każdego, ale wymarzony i bardzo niekłopotliwy towarzysz dla każdego kto potrafi mu stworzyć odpowiednie warunki do życia. W sumie niewiele – możliwość wybiegania się i bliskość swojego pana. W zamian daje swojej rodzinie nieporównanie więcej. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, chętny do nauki + przyjacielski wobec dzieci + mało szczeka - wymaga konsekwentnego prowadzenia - potrzebuje dużo ruchu - nie znosi samotności - znudzony może być uciążliwy - bardzo podatny na udar cieplny Ciekawostki Poszukiwanie trufli Wydawało się, że poszukiwanie trufli zastrzeżone jest dla włoskich lagotto romagnolo. W miejscowości Roddi, położonej na północy Włoch, funkcjonuje nawet szkoła dla adeptów tej trudnej sztuki - Universita dei Cani Tartuffo. Wyszkolenie psa trwa od dwóch do czterech lat i trzeba wiedzieć, że nie każdy pies się do takiego szkolenia nadaje. Okazuje się, że pochodzący z polskiej hodowli Adea, mieszkający na Łotwie springer spaniel walijski BABY SOFT, pozazdrościł im sukcesów i stał się wyjątkowo uzdolnionym poszukiwaczem tych cennych grzybów. Opiekun niepełnosprawnych Inny springer walijski pomaga w codziennych czynnościach osobie niepełnosprawnej. Zobaczcie sami, filmik jest dość długi, ale obejrzyjcie go do końca, naprawdę warto. kliknij tutaj Pies ratownik Springer walijski SZOT Sedda w wieku 11 tygodni rozpoczął szkolenie w Stowarzyszeniu Cywilnych Zespołów Ratowniczych z Psami STORAT. W wieku 11 miesięcy, prowadzony przez przewodniczkę Barbarę Maciejewską, zdał egzamin PT I (Pies towarzysz) z oceną bardzo dobrą. W 2014 roku zdał egzamin RH FL-A (ratowniczy terenowy klasy A według regulaminu IRO) uzyskując 274/300 punktów oraz egzamin PSP poszukiwawczy terenowy klasy „1” i uzyskał licencję Państwowej Straży Pożarnej oraz stowarzyszenia STORAT do udziału w akcjach poszukiwawczych. Sprawdził się już w trzech akcjach. A żeby ktoś nie powiedział że pies użytkowy nie może być piękny, brał udział w wystawach kynologicznych i zdobył tytuły: Młodzieżowego Championa Polski (2013) i Championa Polski (2014). W sobotę, 22 marca 2014r. po kilkutygodniowych intensywnych opadach, w pobliżu miasta Oso w stanie Waszyngton USA nastąpiło osunięcie ziemi. Kilkadziesiąt osób zginęło a około 100 domów zostało uszkodzonych. Na zdjęciu Dave Mullins ze swoim walijskim springerem Amberem w poszukiwaniu ocalałych ludzi. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI standard nr 126 / Wersja polska: kwiecień 2011 SPRINGER SPANIEL WALIJSKI Welsh springer spaniel Pochodzenie: Wielka Brytania. Data publikacji obowiązującego standardu: Użytkowość: Płochacz. Klasyfikacja Grupa 8 Aportery, płochacze, psy dowodne. Sekcja 2 Płochacze. Obowiązują próby OGÓLNE: Symetryczny, zwarty, nie wysokonożny, o budowie wyraźnie wskazującej na wytrzymałość i zdolność do ciężkiej pracy. Ruch szybki, wydajny i zdecydowany. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Stara, wyraźnie odróżniająca się od innych rasa o czystym pochodzeniu. Pies wesoły, bardzo aktywny i zdecydowany, łagodny, bez śladu agresji czy nerwowości. GŁOWA:Mózgoczaszka: Czaszka: Odpowiedniej długości, lekko wysklepiona i dobrze wyrzeźbiona pod oczami. Stop: Nos : Barwy mięsa lub ciemniejszy, nozdrza dobrze rozwinięte. Kufa : Średniej długości, prosta, dość kanciasta. Uzębienie: Szczęki mocne, kompletny i regularny zgryz nożycowy. Oczy : Orzechowe lub ciemne, średniej wielkości, ani wypukłe, ani zapadnięte, nie ukazują trzeciej powieki. Uszy: Osadzone umiarkowanie nisko, wiszące płasko przy policzkach. Stosunkowo małe, stopniowo zwężające się ku końcom, kształtem przypominające liść winorośli. SZYJA: Długa, dobrze umięśniona, sucha, płynnie przechodząca w łopatki. TUŁÓW: Niedługi, mocny dobrze umięśniony; długość tułowia powinna być proporcjonalna do wysokości nóg. Lędźwie: Umięśnione i lekko wysklepione, dobrze związane. Klatka piersiowa: Głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach. OGON: Kiedyś zwyczajowo cięty. Osadzony nisko i głęboko, nigdy nie noszony powyżej grzbietu, w akcji ruchliwy. Niecięty: Z piórem, w harmonii z sylwetką psa. KOŃCZYNY:Kończyny przednie: średniej długości, proste o mocym kośćcu. Przednie łapy: okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie tylnie: Mocne, dobrze umięśnione i rozbudowane, szeroko rozstawione, z mocnym kośćcem. Kolano : Umiarkowanie kątowane, nie wykręcone na wewnątrz ani do wewnątrz. Podudzie : Dobrze wykształcone. Staw skokowy: Niski. Łapy: Okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie płaskie CHODY: Płynne, swobodne i przestrzenne, z dobrym napędem kończyn tylnych. SZATA SIERŚĆ: Prosta, przylegająca, jedwabista i gęsta, nigdy twarda ani falista. Sierść lokowata wysoce niepożądana. Na przednich nogach i na tylnych powyżej stawu skokowego niewielkie pióra, tak samo na uszach i ogonie. MAŚĆ: Wyłącznie biała z intensywnie czerwonymi łatami. WIELKOŚĆ I WAGA: Przybliżona wysokość w kłębie: pies 48 cm. suka 46 cm . WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub wyraźna lękliwość • Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło:

^{Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne} Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 15:03: Pies Faraona .Cirneco Dell'Etna .Śpiewający Pies z Nowej Gwinei .Pies z Kanaanu .Basenji .Nagi Pies Peruwiański .Nagi pies meksykański .Podengo z Ibizy .Podenco portugalski mały .Podenco portugalski średni .Cocker spaniel amerykański .Cocker spaniel amerykański .Irlandzki spaniel wodny .Węgierski puli .Pudel duży .Pudel średni .Pudel miniaturowy .Pudel toy .Wyżeł węgierski krótkowłosy .Wyżeł węgierski szorstkowłosy .Wyżeł niemiecki krótkowłosy .Wyżeł niemiecki długowłosy .Jamnik .Doberman .Dog argentyński .Dog de bordeaux .Dog niemiecki .Dog kararyjski .Dog z Majorki .Rottweiler .Shar pei .Tosa inu .Mastif tybetański .Mastif hiszpański .Mastif angielski .Mastif neapolitański .Bokser .Bernardyn .Owczarek niemiecki .Owczarek portugalski .Owczarek belgijski malinois .Owczarek belgijski groenendael .Owczarek belgijski tervueren .Owczarek szkocki collie długowłosy .Owczarek szkocki collie krótkowłosy .Border collie .Owczarek australijski .Kelpie australijski .Labrador retriever .Golden retriever .Retriever kędzierzawy .Retriever z Nowej Szkocji .Retriever z zatoki chasepeake .Retriever prostowłosy .Landseer .Leonberger .Nowofundland .Hovawart .Pirenejski pies górski .Mastif pirenejski .Owczarek pirenejski .Cane corso .Owczarek środkowoazjatycki .Owczarek kaukaski .Polski owczarek nizinny .Owczarek francuski briard .Owczarek francuski beauceron .Owczarek południoworosyjski .West highland white terier .Cairn terier .Norwich terier .Norfolk terier .American staffordshire terier .American pitbull terier .Staffordshire bulterier .Bulterier .Bulterier miniaturowy .Terier walijski .Airedale terier .Kerry blue terier .Dandie dinmont terier .Dalmatyńczyk .Buldog amerykański .Buldog francuski . Buldog angielski . Owczarek staroangielski . i wiele więcej . Odpowiedzi ガゼット odpowiedział(a) o 11:14 YorkChihuahuaOwczarek niemieckikundelpudelekjamnikamstaffpidbullmieszaniecI to chyba wszystkie, które kojarzę. AdeLide odpowiedział(a) o 11:14 Ja znam aż 2 więc nie będe sie popisywać moją bardzo rozległą wiedzą :D PittbullOwczarek niemieckiOwczarek szetlandzkiOwczarek CollieOwczarek Staropolski-\\- nizinny-\\- francuski briard-\\- collieJamnikPudelJack russell terrierParson russell terrierDalmatyńczykDog niemieckiMastif angielskiMopsBuldog francuskiShih tzuYorkshire terrierNova scotia duck tolling retriever Golden retrieverLabrador retrieverOwczarek kaukaski -\\- podhalańskiMoskiewski stróżującySamojedSzpic niemieckiAkita inuBokserMaltańczykBolończykCocker spaniel angielski/amerykańskiSpringer spanieljeejku, dużo znam nie dam rady wszystkich napisac ;d Beardedo odpowiedział(a) o 11:27 Airedale terrierwest highland white terrieryorkshire terrierboston terrieramstaffpitbullbulterrierclumber spanielcocker spaniel angielskicocker spaniel amerykanskibuldog francuskibuldog angielskibuldog amerykanskimopschichuachamaltanczykbolonczykcoton de tulearkundelekterier walijskiterier irlandzkiseter angielskiseter irlandzkichart afganskichart rosyjski borzojchart angielskigolden retireverlabrador retrieverretriever szkockiowczarek niemieckiowczarek belgisjkiowczarkej francuski (briard)owczarek francuski (beuarceon)bernenski pies pasterkiowczarek podhalanskikuvaszkarelski pies na niedzwiedzieaustralian silky terrierakita inuakita amerykanskaposokowiec bawarskiwyzel wegierskiwyzel weimarskiwyzel niemieckiitp... JamnikBichon Frise AmstaffDobermanYorkShih TzuChihuahuaBernardynOwczrek Niemiecki Owczarek Szetlandzki Owczarek Kaukaski Owczarek Szkocki Beagle Owczarek AustralijskiWest Highland White terrier Dalmantynczyk BernardynSiberian HuskyAlaskan Malamute Jack Russel Terrier Pinczer Miniaturowy (ratlerek :) ) Pekińczyk Rottweiler Cocker Spaniel AngielskiCocker spaniel AmerykańskiPitbullLabladorGolden Retriver AkitaPudel Maltańczyk BuldogDog NiemieckiDog Argentyński MopsBorder Collie Basenji Wiem więcej, ale w danej chwili pamiętam tylko te :) YorkChihuahuaOwczarek niemieckikundelpudelekjamnikamstaffpidbullmieszaniec West highland white terriershis tzudalmatynczyklhasa apsochow chowmaltanczykgolden retrieverlabradorpinczerwyzelspaniel angielskicocker spanielkavalier king charles spanielamstafalpejski gończy krótkonożny cairn terrier cane corsowilczurwulczur saarlosawyzel burbonskiwilczarz irlandzkiwhippetmastifmastif hiszpanskibernadynbolonczykborder colliebokserbassetterrier irlandzkifoksterierterrier szkockiwyzel dunskiyorkshire terrierszpic malyczilala (ni umiem tego napisac :D)pudelpudel duzypudel miniaturowypitbullakitabeaglebillybuldog francuskibuldog amerykanskibuldog angielskichart perskicocker spaniel angielskicocker spaniel amerykanskidobermantoy terrierbasenjbeagle-harrierbernadyn krotkowlosybrabantyczykchart polskiczeski pies gorskidunkerfoksterier krotkowlosygonczy hamilotnagrahundhawanczykirlandzki spaniel dowodnyjamnikjamnik dlugowlosy kroliczyjamnik szorstkowlosy serce573 odpowiedział(a) o 13:36 mastif tybetański,neapolitański,angielskipies gotów,szwedzki pies na łosie,husky,malamut,pudelszpic lapoński, labrador,bokser,berneński pies pasterskiyork,tosa inu, golden,akita inu, Hovawart,owczarwek niemiecki karabasz,shih tzu, leobergner, American Pit Bull TerrierRumuński pies pasterski z Karpat,łajka,lapoński pies pasterskiCanary Dog, sznaucer olbrzym, Norweski pies na maskonuryszpic z norbotten,komondor, buldog angielski blocked odpowiedział(a) o 18:53 -american staffordshire terrier-alaskan malamute-alaskan klee kai-american eskimo-australian cattle dog-aidi-beagle-boston terrier-bernardyn-bernański pies pasterski-basset hound-basenji-basset gaskoński-beagle harrier-beauceron-bokser-border collie-bulterrier-bulmastiff-buldog francuskiZnam dużo,dużo więcej ale wymienianie zajęło by mi jakieś 2 godziny a więc tylko połowa. WixXia odpowiedział(a) o 13:47 Boxer niemieckiBoxer amerykańskiowczarek niemiecki krótkowłosyowczarek niemiecki długowłosydoberman pinsher średnipinsher miniaturowyowczarek środkowoazjatyckiowczarek podhalski ogar polskiakita inuakita amerykańskaamerican bullypitbullamsraffstaffordpies z majorkirottweilerchow chow hart polski dalmatyńczykJamnik krótkowłosy Jamnik długowłosyjamnik szorstkowłosyhusky dingobernardyn krótko włosybernardyn długo włosybasset houndGolden retrieverdog niemieckiowczarek szkocki długowłosyowczarek niemiecki krótko włosybuldog angielskibuldog amerykańskibulgorzek francuskifield spanielhusky syberyjskibobtail owczarek staroangielskiowczarek angielskibeagleangielski cocker spanielpekińczykspringer spaniel angielskichart angielski greyhoundsznaucer średnisznaucer miniaturowysznaucer olbrzymipudel średnipudel dużypudel miniaturowypudel toycziłała (napisałam po polsku)yorkshit su dog argentyńskitosa inu pies kanaryjski abkash doganatolian karabkashowczarek kaukaskimoskiewski stróżującybasenjialaskan malamut husky syberyjski kle kai owczarek belgijkiowczarek belgijski malinosTervuerenGroenendaelowczarek australijski (typ amerykański)owczarek holenderskiowczarek szkocki biały bordel colie LaekenoisAustralian Cattle Dogdog niemieckilabrador i dużo więcej (na pw) Uważasz, że ktoś się myli? lub Rasa została celowo wyhodowana do polowania na marynowanie dla zwierząt wodnych, więc psy muszą być dość dużymi pływakami (56-60 cm w kłębie). Walijski terier jest nadal kopiącym psem, używanym do polowania na lisy, jenoty i borsuki, pomagając swojemu właścicielowi polować na inne rodzaje zwierzyny.

Rasy Psów Airedale Terrier Kraj pochodzenia: Wielka Brytania Rozmiar: Średnie psy Rasa psów wg FCI: Teriery Zastosowanie: Psy myśliwskie, Psy rodzinne Akita amerykańska Kraj pochodzenia: Japonia Rozmiar: Średnie psy Długość życia: 9-11 lat Rasa psów wg FCI: Szpice i psy w typie pierwotnym Zastosowanie: Psy do towarzystwa American Staffordshire Terrier Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone Rozmiar: Średnie psy Długość życia: 10-15 lat Rasa psów wg FCI: Teriery Zastosowanie: Psy rodzinne, Psy bojowe Basset Hound Kraj pochodzenia: Wielka Brytania Rozmiar: Małe psy Rasa psów wg FCI: Psy gończe i rasy pokrewne Zastosowanie: Psy myśliwskie, Psy do towarzystwa, Psy rodzinne Bloodhound Kraj pochodzenia: Belgia Rozmiar: Duże psy Rasa psów wg FCI: Psy gończe i rasy pokrewne Bokser Kraj pochodzenia: Niemcy Rozmiar: Duże psy Długość życia: 10-12 lat Rasa psów wg FCI: Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy Zastosowanie: Psy obronne, Psy do towarzystwa, Psy rodzinne, Psy bojowe Chiński grzywacz Kraj pochodzenia: Chiny Rozmiar: Małe psy Długość życia: 13-15 lat Rasa psów wg FCI: Psy ozdobne i do towarzystwa Zastosowanie: Psy do towarzystwa Nowofundland Kraj pochodzenia: Kanada Rozmiar: Duże psy Długość życia: 8-10 lat Rasa psów wg FCI: Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy Rhodesian Ridgeback Kraj pochodzenia: Republika Południowej Afryki Rozmiar: Duże psy Długość życia: 10-12 lat Rasa psów wg FCI: Psy gończe i rasy pokrewne Zastosowanie: Psy myśliwskie, Psy stróżujące, Psy rodzinne

^{Bernardyn to rasa psa, którą rozsławił na cały świat film familijny pod tytułem Beethoven. Jego główny bohater obronił swoją rodzinę i mnóstwo innych psów przed podstępnymi hyclami. W prawdziwym życiu również robią wszystko, aby zapewnić swoim bliskim bezpieczeństwo. Niestrudzenie bronią domu i dobytku przed intruzami.}

Najbardziej polularne psy YORK, BEAGLE, OWCZAREK NIEMIECKI, GOLDEN RETRIEVER, AMSTAF, LABRADOR RETRIEVER, MOPS, CANE CORSO, BERNARDYN, BOKSER, COCKER SPANIEL, JAMNIK, CHIHUAHUA, NOWOFUNLAND, ROTTWEILER, SHIH TZU, WEST HIGHLAND WHITE TERRIER, BERNENSKI PIES PASTERSKI, BULTERIER, DOBERMAN, MASTIF, PEKIŃCZYK, PUDEL, AKITA INU - ALASKAN MALAMUT - BILLY - BLOODHOUND - BOLOŃCZYK - BORDER COLLIE - BOSTON TERRIER - BULDOG FRANCUSKI - CHART POLSKI - CZARNY TERIER ROSYJSKI - DALMATYŃCZYK - DOG ARGENTYŃSKI - DOG NIEMIECKI - FILA BRASILEIRE - GOŃCZY POLSKI - GRZYWACZ CHIŃSKI - HOVAWART - KAI - LEONBERGER - MALTAŃCZYK - MASTIF TYBETAŃSKI - OGAR POLSKI - OWCZAREK KAUKASKI - OWCZAREK ŚRODKOWOAZJATYCKI - OWCZAREK SZETLANDZKI - OWCZAREK SZKOCKI - POLSKI OWCZAREK NIZINNY - POSOKOWIEC BAWARSKI - RATLEREK - RHODESIAN RIDGEBACK - SHAR PEI - SZNAUCER ŚREDNI - TERIER WALIJSKI - TOSA INU - WILCZARZ IRLANDZKI - WYZEL WEIMARSKI - WYZEL WLOSKI Popularne posty Cane corso – rasa psów pochodząca z Półwyspu Apenińskiego . Według klasyfikacji FCI należy do grupy II ( Pinczery i sznaucery, molosy, ... Tosa ( jap. tosa-inu lub tosa-ken; pol. pies tosa ) – jedna z ras psów , należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów , ... Billy – jedna z ras psów , należąca do grupy psów gończych i posokowców, podlegająca pod sekcję psów gończych. Historia gatunku Rasa p... Golden retriever – jedna z ras psów , należąca do grupy psów aportujących , płochaczy i psów wodnych , zaklasyfikowana do sekcji psów apor... Pekińczyk – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji spanieli japońskich i pekińczyków. Histor... Akita ( akita inu ; z jap. inu - pies) – jedna z ras psów , należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpic... Mastif tybetański – rasa psów należąca do molosowatych w typie górskim Historia gatunku Istnieje wiele spekulacji na temat pochodzenia... Bokser – jedna z ras psów , należąca, wg klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) do grupy II - pinczerów, sznaucerów, mo... York - jest to potoczna nazwa rasy yorkshire. Troszkę historii o psie Yorkshire terierry powstały w połowie XIX wieku. Ich zadaniem był... Rottweiler – jedna z ras psów , zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym Troszkę historii o psie Rottweiler jest t...

GQAgrx.